Filharmonia Warmińsko-Mazurska w Olsztynie zaprasza w piątek (7.10), o godzinie 19.00, na koncert z cyklu „Filharmonia kameralnie”. Koncertem pokieruje Maciej Tarnowski.
Wystąpią:» Maciej Tarnowski - dyrygent
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej (kwintet smyczkowy)
» Janusz Ciepliński - prowadzenie koncertu
Program:» Samuel Barber - Adagio na smyczki
» Peter Warlock - Suita Capriol
» Mieczysław Karłowicz - Serenada op. 2
» Antonín Dvořák - Serenada E-dur op. 22.
Czy orkiestra smyczkowa to uboga krewna zespołu symfonicznego? Bynajmniej! Kwintet złożony z dwóch grup skrzypiec, altówek, wiolonczel i kontrabasów ma swoje specyficzne brzmienie oraz ogromne możliwości techniczne i wyrazowe. Smyczki mogą zagrać wszystko, choć najlepiej brzmią w repertuarze przeznaczonym specjalnie dla nich. I takie właśnie utwory wypełnią program koncertu „Filharmonia kameralnie”.
Adagio na smyczki Samuela Barbera jest autorskim opracowaniem z 1939 roku części Kwartetu smyczkowego op. 11, ukończonego przez amerykańskiego kompozytora trzy lata wcześniej. Utwór rozsławił wielki Arturo Toscanini, który zaraz po tym, jak otrzymał partyturę, włączył dzieło do programów swoich koncertów. W 2004 roku Adagio zyskało tytuł „najsmutniejszego utworu muzyki klasycznej” w rankingu słuchaczy radia BBC. Wykorzystane było tysiące razy jako muzyka ilustracyjna, ale również jako utwór autonomiczny, i wciąż robi piorunujące wrażenie. Zawiera w sobie ogromny ładunek emocjonalny: patos, ból, smutek po największej stracie.
Ponad dekadę przed Adagiem suitę na orkiestrę smyczkową napisał brytyjski kompozytor i krytyk muzyczny Philip Arnold Heseltine, tworzący pod pseudonimem Peter Warlock. Suita Capriol jest uroczą stylizacją muzyki późnego renesansu, składającą się z sześciu kontrastujących części. A nawet więcej - to opracowanie melodii tanecznych opublikowanych w traktacie choreograficznym Orchésographie z 1588 roku autorstwa francuskiego pisarza, teoretyka i kompozytora Thoinota Arbeau (naprawdę nazywał się Jehan Tabourot). Dzieło przetłumaczone zostało na angielski i wydane w 1925 roku, a Worlock, wielbiciel nie tylko folkloru, lecz także muzyki dawnej, od razu się z nim zapoznał. Tajemniczy tytuł utworu odnosi się do imienia jednego z dwóch antagonistów, występujących w dziele Arbeau. Traktat ujęty został bowiem - zgodnie ze zwyczajem panującym w XVI wieku - w formę dyskusji.
Również Serenadę na smyczki E-dur op. 22 Antonína Dvořáka z 1875 roku można uznać za stylizację - czeski mistrz sięgnął w niej bowiem do wzorców wiedeńskich z drugiej połowy XVIII wieku, głównie mozartowskich. O ile jednak wówczas utwory tego typu wykonywane były przez zespół instrumentów dętych (Harmoniemusik) na wolnym powietrzu, o tyle dzieło Dvořáka stworzone zostało na kwintet smyczkowy z myślą o sali koncertowej. Jednak swym wdziękiem i śpiewnością tematów dorównuje Mozartowi. Serenadę, ujętą w pięcioczęściowy cykl, cechuje tak charakterystyczne dla autora Rusałki połączenie pogody i melancholii, tematów wywiedzionych z tradycji ogólnoeuropejskiej i inspirowanych czeską muzyką ludową.
Obok analogicznego dzieła Piotra Czajkowskiego Serenada Dvořáka należy dziś do najpopularniejszych utworów gatunku (ze szczególnym uwzględnieniem drugiej części - słynnego walca!). W Polsce do tego zestawu dorzucić możemy wielki przebój Mieczysława Karłowicza - Serenadę C-dur op. 2, wciąż niestety zbyt mało znaną poza granicami naszego kraju. Jest pierwszą poważniejszą próbą kompozytorską przyszłego autora Powracających fal. Powstała w 1897 roku w Berlinie i tam też została po raz pierwszy wykonana. Musiała się podobać, skoro Karłowicz sięgnął do najlepszych wzorców romantycznych zarówno z tradycji niemieckiej, jak i rosyjskiej. Co prawda biograf kompozytora, Alistair Wightman, nie wyraża się pochlebnie o serenadzie, dowodzi jej wtórności i podkreśla, że Karłowicz wypowiedział się w niej „przez idiom nie do końca odpowiadający jego temperamentowi artystycznemu”, to przecież trudno nie docenić wpadających w ucho melodii, ciekawych rozwiązań harmonicznych czy znakomicie uchwyconej specyfiki brzmieniowej orkiestry smyczkowej.
Maciej Tarnowski - dyrygent
Absolwent Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej im. I.J. Paderewskiego oraz Państwowego Liceum Muzycznego im. F. Chopina w Krakowie. W 2009 roku ukończył wydział instrumentalny (klasa klarnetu) na Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach, zaś w 2013 roku - dyrygenturę symfoniczno-operową na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
Jako klarnecista współpracował z takimi dyrygentami, jak: Gabriel Chmura, Krzysztof Penderecki, Michał Klauza, Larry Livingston, Piotr Sułkowski, Mirosław Jacek Błaszczyk, Marek Moś, Jan Wincenty Hawel, Szymon Bywalec. W 2002 roku brał udział jako solista w uroczystym koncercie z okazji jubileuszu 70-lecia urodzin Wojciecha Kilara w Filharmonii Krakowskiej (m. in. koncertowe prawykonanie tematu z filmu Pianista).
Jest laureatem I miejsca w Makroregionalnym Konkursie Instrumentów Dętych w Lublinie (2004) i finalistą XVI Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. Kiejstuta Bacewicza w Łodzi (2007).
W latach 2010–2014 był dyrektorem naczelnym i artystycznym oraz głównym dyrygentem założonej przez siebie orkiestry symfonicznej Sinfonia Speranza, z którą dokonał wielu nagrań oraz koncertował tworząc unikalne projekty na artystycznej mapie Polski. Między innymi w kwietniu 2011 roku w Kościele p.w. Św. Krzyża w Warszawie Sinfonia Speranza, Chór Politechniki Warszawskiej oraz soliści Uniwersytetu Muzycznego wykonali pod jego kierownictwem Requiem d-moll KV 626 Mozarta. Natomiast w sierpniu 2011 roku na zaproszenie Muzeum Powstania Warszawskiego orkiestra Macieja Tarnowskiego współtworzyła obchody 67. rocznicy powstania warszawskiego.
W roku 2011 wraz ze swoją orkiestrą nagrał w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie płytę Etnofonie Kurpiowskie. Projekt ten, wyłoniony spośród 288 kandydatur, został jako jeden z pięciu nominowany do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Wydarzenie Roku.
W latach 2012-2014 był dyrektorem artystycznym i głównym dyrygentem chóru Canticum.
Pod koniec roku 2012 z krakowską orkiestrą kameralną Forum Sinfonia odbył trzytygodniowe tournée po Stanach Zjednoczonych, podczas którego dyrygował m.in. operą Gian Carla Menottiego Amahl and the Night Visitors.
W latach 2014-2016 pełnił funkcję Asystenta Dyrygenta Jacka Kaspszyka w Filharmonii Narodowej.
W lutym 2015 roku wraz z Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie dokonał archiwalnych nagrań dla Polskiego Radia. Natomiast w czerwcu 2015 przygotował Chór i Orkiestrę Filharmonii Narodowej prowadząc próby do nagrań najnowszego utworu Krzysztofa Pendereckiego Dies illa pod dyrekcją kompozytora. Utwór ten, jak i cały album (Penderecki Conducts Penderecki. Vol 1) został uhonorowany nagrodą Grammy 2017.
Na początku listopada 2015 wraz z Szymonem Nehringiem (finalistą XVII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina) brał udział w uroczystym koncercie w Filharmonii Narodowej z okazji 70. rocznicy zakończenia II wojny światowej pod Honorowym Patronatem Prezydenta RP wykonując I Koncert fortepianowy e-moll op. 11 Fryderyka Chopina.
We wrześniu 2016 wraz z orkiestrą symfoniczną Filharmonii Krakowskiej brał udział w uroczystym koncercie z okazji 70-lecia Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Krakowie. Artysta wykonał m.in. utwór Krzysztofa Meyera Metamorfozy na małą orkiestrę (światowe prawykonanie dzieła), a także wraz z Danielem Stabrawą (solistą i koncertmistrzem Filharmonii Berlińskiej) II Koncert skrzypcowy op. 61 Karola Szymanowskiego.
Pod koniec 2016 roku wraz z orkiestrą Filharmonii Narodowej nagrał w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego muzykę Jana Duszyńskiego do filmu Halo Ziemia. Ten unikalny projekt stworzony na zlecenie Centrum Nauki Kopernik (film zrealizowany w technologii fulldome i przeznaczony do oglądania na sferycznym ekranie planetarium) został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami.
W latach 2017–2019 wraz z orkiestrą Filharmonii Zielonogórskiej oraz zaproszonymi solistami inaugurował, odbywający się co roku, prestiżowy Międzynarodowy Festiwal Gitarowy w Zielonej Górze. W kwietniu 2017 roku na zaproszenie Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II st. im. F. Chopina w Krakowie poprowadził warsztaty orkiestrowe. Natomiast w listopadzie 2017 został zakwalifikowany spośród rekordowej liczby zgłoszeń (270 kandydatów z całego świata!) do Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach.
We wrześniu 2019 roku wraz z orkiestrą Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej zainaugurował nowopowstały cykl koncertowy Mistrzowskie Recitale Organowe. Natomiast w październiku 2019 wraz z Chórem i Orkiestrą Filharmonii Śląskiej nagrał muzykę Krzysztofa A. Janczaka do filmu Nędzarz i Madame.
Artysta koncertuje i współpracuje z takimi zespołami, jak: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestra Kameralna Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie, Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus, Polska Filharmonia Bałtycka w Gdańsku, orkiestry Filharmonii Krakowskiej, Podkarpackiej, Świętokrzyskiej, Zielonogórskiej, Koszalińskiej, Śląskiej, Warmińsko-Mazurskiej. Występował ze znakomitymi solistami, jak: Daniel Stabrawa, Konstanty Andrzej Kulka, Szymon Nehring, Szymon Krzeszowiec, Roman Lasocki, Mariola Cieniawa, Jarosław Nadrzycki, Janusz Wawrowski, Petrit Ceku, Maciej Miecznikowski, Ahmed Dickinson Cardenas, Piotr Rojek, Marek Napiórkowski, Artur Lesicki.
Zapraszamy!
Sekretarz amerykańskiej ambasady z wizytą w ratuszu
