W najbliższy piątek (1.04) Filharmonia Warmińsko-Mazurska w Olsztynie zaprasza na koncert symfoniczny „Ten szczególny czar Włoch”. Początek wieczoru nastąpi o godzinie 19.00.
Wystąpią:» Giancarlo De Lorenzo (Włochy) - dyrygent
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
Program:» Gioacchino Rossini:
Uwertura do opery Signor Bruschino / Il Signor Bruschino
Uwertura do farsy muzycznej Weksel małżeński / La cambiale di Matrimonio
Uwertura do opery buffa Jedwabna drabinka / La scala di seta
Uwertura do opery Włoszka w Algierze / L’ Italiana in Algeri
Uwertura do opery Cyrulik Sewilski / Il Barbiere di Siviglia
» Felix Mendelssohn-Bartholdy - IV Symfonia A-dur Włoska op. 90.
Włochy to kraj wyjątkowy niemal po każdym względem - nikogo nie trzeba o tym przekonywać. Ważną składową tego zagłębia kulturalnego Europy jest muzyka, która w Italii zawsze zajmowała miejsce szczególne. Włosi zawsze kochali sztukę dźwięków, szczególnie tę wokalną. To właśnie oni „wynaleźli” operę i przez co najmniej trzy stulecia byli jej niekwestionowanymi władcami. Do największych jej mistrzów należał Gioacchino Rossini.
„Miałem łatwość i dużo instynktu”, powiedział Rossini Wagnerowi, gdy spotkali się w Paryżu w 1860 roku. Twórca Sroki złodziejki nie komponował od 31 lat. Czy wypowiadając te słowa usprawiedliwiał się? Z czegoś się tłumaczył? Czy z rozmieniania swego talentu na drobne? Z naiwności i lenistwa? Z ulegania pokusom i niebezpiecznego rozsmakowania się w triumfach? „Upojony niebywałymi sukcesami swej młodości, w drugiej połowie życia karmił się już tylko goryczą, goryczą, jakbyśmy powiedzieli dziś, wynikłą z kompleksu niższości. Uwierzył tym wszystkim, którzy go nazywali włoskim kataryniarzem, którzy w jego łatwości twórczej widzieli dowód tandeciarstwa, a nie geniuszu, w trwonieniu zaś olśniewającej inwencji muzycznej na byle jakie libretta dostrzegali tylko lenistwo i płytkość umysłu, nie zaś bosko naiwną lekkomyślność duchowego bogacza”, pisał w Gwiazdozbiorze muzycznym Stefan Kisielewski. Geniusz Rossiniego, niezwykle charakterystyczny rysunek jego wpadających w ucho melodii, sposób instrumentacji, specyficzna radosna zadyszka, tak dobrze znajome harmonie - wszystko to usłyszeć można w uwerturach do jego oper, i to zarówno do tych najsłynniejszych, jak Cyrulik sewilski, jak i tych wykonywanych rzadziej, jak Weksel małżeński.
Czarowi Włoch uległo wielu kompozytorów z Północy niemal wszystkich epok, w tym Felix Mendelssohn. Na przełomie lat 20 i 30. XIX wieku, w ramach swojej podróży po Europie, odwiedził m.in. Półwysep Apeniński: najpierw Florencję, a potem przez Rzym udał się do Neapolu. W Wiecznym Mieście spotkał Hectora Berlioza i zaczął szkicować nową symfonię, ale jak sam napisał w jednym z listów, odłożył ją, dopóki nie zobaczy Neapolu, bo tego miasta nie może w niej zabraknąć. W przeciwieństwie do Berlioza Mendelssohn od razu zachwycił się Italią i ten zachwyt pozostał w nim na długo. Mówienie o IV Symfonii A-dur op. 90 jako o zapisanych na papierze nutowym wrażeniach kompozytora z podróży to banał, ale tak przecież jest. Niemniej trzeba pamiętać, że przydomek „Włoska” pojawił się dopiero po śmierci Mendelssohna, zaś rękopis takiego tytułu nie zawiera. Jednak wszystko wyraźnie w tej muzyce czuć - szczególny rodzaj słonecznego światła, odbijający się w pierwszej części, południowy liryzm i rozmarzenie w drugiej, tęsknotę za rodzinnymi stronami w trzeciej i wreszcie stylizację neapolitańskiego tańca saltarello w finale.
Giancarlo De Lorenzo - dyrygentW szkole muzycznej w Brescii uczył się gry na organach i kompozycji organowej w klasie F. Castellego. Ukończył Wydział Dramatu, Sztuki i Muzyki na Uniwersytecie Bolońskim, studiował także dyrygenturę i kompozycję w tamtejszym konserwatorium w klasie G. Cataldy.
W 1992 roku został dyrygentem orkiestry Vox Aurae, a w 2003 roku - dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Orchestra del Teatro Olimpico w Vicenzy. Do 2011 roku odbył z tym zespołem kilka tournées zarówno po Włoszech jak i za granicą. Współpracował z tak znakomitymi solistami, jak L.G. Uriol, M. Fornaciari, A Bacchetti, S.Krylov, F. Manara, A. Persichilli, P. Hommage, E. Klein, G. Costa, U. Clerici, B. Engerer, P. Entremont, M. Rudy, E. Virsaladze, S. Mintz, U. Ughi, P. Amoyal, P. Galliano, H. Uehara, R. Bahrami, M. Maisky.
Wśród orkiestr, którymi Giancarlo De Lorenzo dyrygował są: Orchestra Sinfonica di Sanremo, I Solisti di Perugia, Orchestra di Padova e del Veneto, I Pomeriggi Musicali w Mediolanie, Orchestra Filarmonica Italiana, Orchestra Sinfonica Abruzzese, Orkiestra Filharmonii Europejskiej w Magdeburgu, Mainzer Kammerorchester, Orkiestra Kameralna w Stambule, NFM Orkiestra Symfoniczna we Wrocławiu, Orkiestra Symfoniczna w Kijowie, Orkiestra Ermitażu w Petersburgu, Helsińska Orkiestra Barokowa, Orkiestra Filharmonii w Turynie, I Virtuosi Italiani, Riverside Symphonie Orchestra w New Jersey, Philarmonie der Nationen, Orquesta Sinfonica del Estado de Mèxico, Orchestra Sinfonica do Teatro Nacional de Brasília, Orquestra Clássica da Madeira, Orchestra Sinfônica of Cipro, Orchestra Sinfônica of Extremadura, Orchestra Sinfônica w Maracaíbo, Orchestra Sinfônica w Manaus, Orchestra Metropolitana w Lisbonie, Sinfonia Toronto, Orchestra Sinfonica w Istambule, Orkiestra Filharmonii Belgradzkiej. Artysta miał także zaszczyt prowadzić Kammerorchester der Münchner Philharmoniker i London Mozart Players podczas serii koncertów w kilku krajach europejskich w sezonie 2008/2009.
W 2009 roku Giancarlo De Lorenzo dyrygował orkiestrą Sinfonica Abruzzese w Teatro Alla Scala w Mediolanie w specjalnym programie przygotowanym z okazji otwarcia odbudowanego po trzęsieniu ziemi gmachu Teatro Comunale w L’Aquila. W kwietniu 2010 roku wraz ze słynną Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie i klarnecistą Fabrizio Melonim nagrał płytę-cegiełkę na rzecz odbudowy teatru w L’Aquila. W latach 2012 i 2013 dyrygował orkiestrą Teatro Carlo Felice w Genui. Pod jego batutą wystąpili wówczas pianista A. Bacchetti i wiolonczelista E. Dindo. W 2012 roku został zaproszony na Festiwal w Santander, gdzie wraz z Orkiestrą Symfoniczną w Bilbao wykonał Tryptyk rzymski Ottorina Respighiego, dokonał też światowego prawykonania X Symfonii Tomàsa Marco.
Jako dyrygent operowy stworzył wiele przyjmowanych entuzjastycznie i docenionych przez krytykę przedstawień takich dzieł, jak Wesele Figara Mozarta, Rigoletto Verdiego, La serva padrona Pergolesiego, Il Signor Bruschino Rossiniego, Syrulik sewilski Paisiella, Napój miłosny Donizettiego.
W ostatnich latach Giancarlo De Lorenzo zapraszany był często do Hiszpanii oraz do Nowego Jorku. W Ameryce występował w Barge Music, St. Clement’s Theatre i Carnagie Hall. Mediolańska wytwórnia płytowa Agorà opublikowała liczne płyty dyrygenta, na których zarejestrował symfonie na smyczki Durantego, dzieła kompozytorów barokowych, włoskich twórców XX wieku, symfonie Myslivečka, Gassmana i koncerty fortepianowe Mozarta.
Obecnie Giancarlo de Lorenzo jest dyrektorem artystycznym Spazio Sinfonico w Brescii. Od 2012 roku pełni funkcję głównego dyrygenta orkiestry filharmonicznej w Grosseto, zaś od stycznia 2015 roku jest głównym dyrygentem i dyrektorem artystycznym Orkiestry Symfonicznej w San Remo.
Zapraszamy!
Penderecki in Memoriam - Najpiękniejsza muzyka Krzysztofa...
