Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Terytorialsi z Warmii i Mazur, biorąc dzisiaj (8.04) udział w ogólnopolskiej akcji sadzenia dębów - „Katyń... ocalić od zapomnienia” uczcili pamięć gen. bryg. Romualda Dąbrowskiego.

Terytorialsi z Batalionu Lekkiej Piechoty w Olsztynie pochylili się z szacunkiem nad postacią bohatera - ofiary Zbrodni Katyńskiej. By oddać hołd bestialsko zamordowanemu gen. bryg. Romualdowi Dąbrowskiemu, żołnierze wzięli udział w akcji, która przyczynia się do wzrostu świadomości narodowej i kształtowania postaw patriotycznych. Akcja polega na posadzeniu w całej Polsce 21.857 Dębów Pamięci. Jeden dąb to jedno nazwisko.

- Od najdawniejszych czasów, w kulturze wielu narodów, drzewo było dla człowieka ważnym symbolem. Oznaczała wzrost, drabinę do nieba, odkupienie. (...) Dąb symbolizuje potęgę, siłę i żywotność naszego Państwa. (...) Jesteśmy narodem o wielkim duchu, o wielkiej sile. Dlatego wybraliśmy dąb, aby symbolizować Każdego Polskiego Oficera zamordowanego podczas II Wojny światowej na Golgocie Wschodu - w Lesie Katyńskim - podkreślił podczas błogosławieństwa ks. por. Marek Rycio, kapelan 4 Warmińsko-Mazurskiej Brygady Obrony Terytorialnej.

Terytorialsi z powiatu olsztyńskiego, nidzickiego i szczycieńskiego mają zaszczyt upamiętnić gen. bryg. Romualda Dąbrowskiego. ******

GEN.BRYG. ROMUALD DĄBROWSKI (25.10.1874 r.- 1939 r.) - I wojnę światową rozpoczął w stopniu kapitana, dowodząc kompanią karabinów maszynowych. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta-zastępcy oficera (1 września 1894 roku), podporucznika (1 listopada 1895 roku), porucznika (1 listopada 1899 roku), kapitana (1 listopada 1909 roku) i majora (1 sierpnia 1916 roku). Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika dowodząc pułkiem piechoty. 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918 r. W maju 1919 objął dowództwo II batalionu w 15 pułku piechoty „Wilków”. W październiku tego roku dowodził Podgrupą „Słucz” w składzie 4 Dywizji Piechoty Frontu Wołyńskiego. Walczył w rejonie Olewska. 2 grudnia 1919 objął dowództwo 15 pułku piechoty „Wilków” i sprawował je do 19 stycznia 1920 r. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. Od 24 sierpnia tego roku dowodził XXXV Brygadą Piechoty. 19 listopada objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a od 1 marca 1921 roku ponownie dowodził XXXV BP. Jesienią 1921, w wyniku przejścia wojska na stopę pokojową, dowództwo XXXV BP zostało przeformowane w dowództwo piechoty dywizyjnej 18 DP, a płk Dąbrowski mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 18 DP. Przejściowo pełnił obowiązki dowódcy tej wielkiej jednostki. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 71 Pułk Piechoty. Następnie pozostawał oficerem nadetatowym 33 Pułku Piechoty w Łomży. 8 grudnia 1922 roku przeniesiony został do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W 1926, po zamachu majowym objął dowództwo tej dywizji. 3 stycznia 1927 roku odkomenderowany został do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu. 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Następnego dnia został zwolniony ze stanowiska dowódcy 28 DP w Warszawie i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.

24 czerwca 1927 roku zakończył naukę w CWSW i 9 lipca tego roku objął obowiązki dowódcy OK IV. 15 lipca 1927 roku został zwolniony z tego stanowiska i z dniem 30 września 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie. Po agresji ZSRR aresztowany. Zmarł wskutek uduszenia w zamkniętym wagonie kolejowym, w drodze na Syberię. Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.