Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Zaangażowanie artystów w politykę to zjawisko znane od lat. I to pod każdą szerokością geograficzną. Niekiedy stają do wyborów. Francuski komik Coluche zgłosił kiedyś swą kandydaturę na prezydenta kraju. Obecny prezydent 250-milionowej Indonezji „Joko” Widodo to miłośnik heavy metalu i dobry piosenkarz. Grzegorz Cugowski nie tak dawno był senatorem.

Wśród 11 kandydatów na funkcję prezydenta w Polsce duże zainteresowanie budzi kandydatura rockowego muzyka Pawła Kukiza, wokalisty takich zespołów, jak „Emigranci”, a zwłaszcza „Piersi”, znanego m.in. z wykonania głośnego niegdyś utworu „ZChN zbliża się”. Pół roku temu został on z ramienia Bezpartyjnych Samorządowców członkiem Sejmiku Dolnośląskiego. W niektórych środowiskach uchodzi nawet za „czarnego konia” wyborów z 10 maja br., choć tego typu elektorat nierzadko w ostatecznym rachunku nie pojawia się przy urnach.

Z jednej strony ta popularność (choć okaże się za kilka dni do jakiego stopnia jest ona sondażowa, a do jakiego rzeczywista) to rzecz zrozumiała. Prezentuje się on jako kandydat niezależny i swoiście antyestablishmentowy. A przecież według najnowszych danych rząd PO-PSL popierany jest jedynie przez 31% obywateli. Z drugiej strony - mało kto już pamięta, iż nie tak dawno był w komitecie wyborczym Donalda Tuska, gdy ten kandydował na funkcję głowy państwa, popierał też kampanię samorządową Hanny Gronkiewicz-Waltz oraz Platformy Obywatelskiej w wyborach do Sejmu i Senatu. Z kolei później opowiedział się za Markiem Jurkiem w minionej elekcji prezydenckiej przed 5 laty. Trudno go zatem uznać za kandydata „antysystemowego”.

Rzeczą zasadniczą jest wszakże spójność poglądów Pawła Kukiza, realność wcielenia de facto jedynego hasła, jakie głosi, a więc wprowadzenia jednomandatowych okręgów wyborczych do Sejmu oraz prawdziwość danych, które przytacza. Na szczęście możliwość realizacji wspomnianego postulatu, który doprowadziłby w istocie do poważnego ograniczenia demokracji i pogłębił dominację swoistego duopolu PO-PiS na naszej scenie politycznej (vide skład obecnego Senatu złożonego właśnie ze stu okręgów jednomandatowych) jest równa zeru. Przecież art. 96 Konstytucji RP głosi, że wybory do Sejmu są „powszechne, równe, PROPORCJONALNE.” I w praktyce nie ma możliwości zmiany ustawy zasadniczej. A gdyby to kiedyś miało nastąpić, to raczej powinniśmy iść w kierunku systemu wyborczego mieszanego (jak obecnie w Niemczech), gdzie każdy obywatel ma dwa głosy - jeden oddaje na partię, a drugi na konkretnego kandydata.. Kukiz często odwołuje się do Józefa Piłsudskiego, a przecież to on właśnie wprowadził ordynację proporcjonalną. I na koniec - wiele osób chciałoby swoistego „odświeżenia” polskiej sceny politycznej. To zrozumiałe - hasło „zmiany” jest dziś dominujące niemal we wszystkich państwach. Ale uporczywe powtarzanie, iż w Sejmie od 1989 r. nieprzerwanie zasiadają „ci sami ludzie”, bo „kilkadziesiąt procent” posłów (niedawno mówił o 60%), zwyczajnie nie odpowiada prawdzie. Od 1989 r. jest tylko TRZECH takich posłów - wszyscy z PSL (Waldemar Pawlak, Jerzy Stefaniuk i Józef Zych). A jeśli liczyć okres od pierwszych demokratycznych wyborów do Sejmu, czyli od 1991 r., to jest ich niewiele więcej, bo SIEDMIORO. I nie ma ANI JEDNEGO takiego senatora.

Proszę przy tym zbadać skład takich parlamentów, jak w Wielkiej Brytanii, RFN, Francji czy w USA. Tam nie brakuje deputowanych zasiadających od 30-40 lat. Nie to jest więc zasadniczym powodem rzeczywistego DEFICYTU DEMOKRACJI, jaki w istocie w Polsce ma miejsce. Jest nim natomiast m.in. słabość KONTROLNEJ FUNKCJI SEJMU WOBEC RZĄDU, zapisanej przecież w konstytucji!

Warto więc pamiętać w tym kontekście o starej maksymie, iż: „Dżentelmeni nie spierają się o fakty, lecz o ich interpretację”. Bo fakty powinni znać!

Tadeusz Iwiński