Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina (w piątek: e-moll op. 11, a w sobotę: f-moll op. 21) wykona z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego światowej sławy pianista Kevin Kenner (USA). Początek koncertów o godz. 19.00.

Kevin Kenner został wyróżniony nagrodą specjalną „dla bardzo obiecującego artysty” na X Konkursie Chopinowskim w roku 1980. Powrócił na konkurs po dziesięciu latach i zdobył drugą nagrodę (przy pierwszej nieprzyznanej), a po kolejnych dwudziestu - i po wielu pianistycznych sukcesach światowych - zasiadł w jury Konkursu Chopinowskiego. Doceniany na całym świecie.

Tak o Kevinie Kennerze pisze krytyka:

» Jeden z najwybitniejszych amerykańskich pianistów ostatnich lat - Howard Reich „Chicago Tribune” » Reprezentuje klasę tak wielkich chopinistów jak Rubinstein, Benedetti-Michelangeli i Dinu Lipatti - Winfried Wild „Schwäbische Zeitung”, Niemcy.

» Adrian Jack z gazety „London Independent” uznał zagrane przez Kevina Jennera Ballady Chopina za najlepsze wykonanie czterech Ballad Chopina jakie kiedykolwiek słyszał w sali koncertowej.

» Financial Times opisał pianistę jako muzyka pełnego wdzięku, subtelności i siły, dojrzałego w ujęciu dramatyzmu i proporcji, w skrócie: dojrzałego muzyka u szczytu formy.

» „Washington Post” ostatnio nazwał Kevina Kennera wybitnym talentem, artystą, którego intelekt, wyobraźnia i zmysł muzyczny przemawiają silnie i elokwentnie.

Podczas koncertu w dniu 13 lutego czeka publiczność dodatkowa atrakcja: powitamy w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej instrument zwany Rolls Royce`m wśród fortepianów. Kevin Kenner dokona premiery koncertowej nowego fortepianu klasy mistrzowskiej marki STEINWAY & SONS model D-274. Nowy instrument został zakupiony dzięki dotacji Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz ze środków Województwa Warmińsko-Mazurskiego.

W drugiej części koncertów w dniu 13 i 14 lutego Chór działający przy Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej zaprezentuje najpiękniejsze partie chóralne z oper. W tej „chóralnej liście przebojów” usłyszymy m.in. fragmenty z oper G. Verdiego („Nabucco”, „Aida”, „Traviata”, „Don Carlos”, „Trubadur”). Chórowi, który przygotował do koncertu Benedykt Błoński towarzyszyć będzie orkiestra symfoniczna filharmonii pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego.

******

Wprowadzenie

Oba koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina (1810-1849) zawsze polskim słuchaczom kojarzyć się będą z Warszawą młodości kompozytora, miastem, które - gdy po Kongresie Wiedeńskim załamały się nadzieje na niepodległość kraju - wszystkie najlepsze siły skupiło na polu nauki i kultury. W ciągu niezwykłego piętnastolecia 1815-1830, zakończonego Powstaniem Listopadowym, nauce patronowały nazwiska Stanisława Staszica, Samuela Bogumiła Lindego (autora monumentalnego słownika języka polskiego), czy młodszego od nich Joachima Lelewela; młodych muzyków (a wśród nich Chopina) kształcił Józef Elsner; teatr pod kierunkiem Wojciecha Bogusławskiego i Karola Kurpińskiego prezentował premiery najnowszych oper Rossiniego i Webera, zaś na gościnne występy zjeżdżały gwiazdy europejskich estrad: śpiewaczka Angelika Catalani, skrzypkowie Niccoló Paganini i Karol Lipiński, pianiści Maria Szymanowska i Jan Nepomucen Hummel...

Właśnie echa wirtuozowskiego stylu Hummla, a także innych ówczesnych wpływowych mistrzów klawiatury, jak Moschelesa, Kalkbrennera, czy twórcy nokturnów: Johna Fielda, można usłyszeć w tych wczesnych koncertach Chopina. Stylu zwanego brillant - błyskotliwego - łączącego klasyczną elegancję formy i śpiewność z popisową wirtuozerią, pełną biegników i zgrabnych figuracji.

Koncert fortepianowy e-moll op. 11 powstał w roku 1830, jest on więc - mimo niższego numeru opusu - późniejszy od skomponowanego w roku 1829 koncertu f-moll, a przyczyną tej mylącej niekiedy achronologii było wcześniejsze wydanie drukiem. Pracował nad nim młody Fryderyk w Warszawie prawdopodobnie od kwietnia do sierpnia 1830: „Adagio od nowego koncertu jest E-dur. Nie ma to być mocne, jest ono więcej romansowe, spokojne, melancholiczne, powinno czynić wrażenie miłego spojrzenia w miejsce, gdzie stawa tysiąc lubych przypomnień na myśli. Jest to jakieś dumanie w piękny czas wiosenny, ale przy księżycu (...) Pomimo woli przez oczy wlazło mi coś do głowy i lubię się z tym pieścić” - pisał do przyjaciela, Tytusa Woyciechowskiego.

W tym samym czasie u wiedeńskiego wydawcy Haslingera ukazują się jego Wariacje op. 2 na temat „La ci darem la mano” z Don Giovanniego Mozarta, dzieło, o którym wkrótce Robert Schumann napisze słynne, entuzjastyczne słowa: „Panowie, kapelusze z głów, to geniusz!”

Pierwsze prezentacje koncertu e-moll odbyły się u Chopina w domu, zaś publiczna - 11 października w Teatrze Narodowym, na trzy tygodnie przed wyjazdem z Warszawy do Wiednia, wyjazdem, który miał się okazać rozstaniem z krajem na zawsze. Ale któż wtedy mógł taki obrót rzeczy przewidzieć?

Koncert f-moll op. 21 w wykonaniu kompozytora usłyszała warszawska publiczność 17 marca 1830 roku w Teatrze Narodowym. Orkiestrą dyrygował Karol Kurpiński. Wcześniej utwór przegrywany był parokrotnie na koncertach domowych w ścisłym gronie rodziny i przyjaciół.

Do najpiękniejszych kart muzyki młodego artysty należy część druga tego koncertu, sławne Larghetto, romantyczny nokturn, przerwany w środku dramatyczną deklamacją fortepianu na tle tremola smyczków. Wyznawał Chopin, że pisał te nuty z myślą o swojej pierwszej miłości, śpiewaczce Konstancji Gładkowskiej, niebieskookiej blondynce, córce burgrabiego zamku warszawskiego, którą zobaczył był i usłyszał po raz pierwszy na koncercie w Konserwatorium wiosną roku 1829.

Finał Koncertu to brawurowe, taneczne rondo: mazurki z kujawiakiem. A finał tej pierwszej miłości? Gładkowska już w 1832 roku wyszła za mąż za bogatego ziemianina, Grabowskiego. Podobno jednak przez całe życie pieczołowicie przechowywała listy Fryderyka i spaliła je dopiero przed śmiercią.

******

Kevin Kenner - fortepian

Wyróżniony nagrodą specjalną „dla bardzo obiecującego artysty” na X Konkursie Chopinowskim w roku 1980 (tym słynnym konkursie, kiedy to Marta Argerich i Nikita Magaloff opuścili jury w proteście przeciw, ich zdaniem, nazbyt akademickiemu podejściu jurorów do ocen, czego ofiarą padł Ivo Pogorelić). Wrócił na Konkurs po dziesięciu latach i zdobył drugą nagrodę (przy pierwszej nieprzyznanej), a po kolejnych dwudziestu - i po wielu sukcesach światowych - zasiadł w jury obok tejże Marty Argerich.

Pianista urodził się w południowej Kalifornii. Naukę rozpoczął u Krzysztofa Brzuzy w College of Music w San Diego. Jako siedemnastolatek przyjechał do Polski, by przygotowywać się do warszawskiego konkursu u Ludwika Stefańskiego w Akademii Muzycznej w Krakowie.

To pierwsze jego spotkanie z Polską przypadło na czas burzliwy, czas narodzin „Solidarności”. Wydarzenia tamtych lat sprawiły, że bardzo silnie związał się emocjonalnie z naszym krajem.

Po śmierci swojego polskiego profesora, przez kolejnych pięć lat kontynuował naukę z legendarnym pianistą Leonem Fleisherem w Peabody Conservatory w Baltimore. Następnie powrócił do Europy, gdzie ukończył studia w Hanowerze pod kierunkiem Karl-Heinza Kämmerlinga.

Rok 1990 stał się przełomowy dla jego kariery. Oprócz sukcesu na Konkursie Chopinowskim (II nagroda, nagroda publiczności i nagroda za najlepsze wykonanie poloneza), pianista zajął również III miejsce na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Otrzymał ponadto nagrodę na International Terrence Judd Award (Londyn, 1990) oraz nagrodę na Van Cliburn Piano Competition (Fort Worth, 1989).

Osiągnięcia Kevina Kennera docenili krytycy na całym świecie. Został obwołany „jednym z najwybitniejszych amerykańskich pianistów ostatnich lat” (Howard Reich, „Chicago Tribune”), „który reprezentuje klasę tak wielkich chopinistów jak Rubinstein, Benedetti-Michelangeli i Dinu Lipatti” (Winfried Wild, „Schwaebische Zeitung”, Niemcy). Adrian Jack z gazety „London Independent” uznał wykonanie Kennera Ballad Chopina za „najlepsze wykonanie czterech Ballad Chopina jakie kiedykolwiek słyszał w sali koncertowej”. „Financial Times” opisał pianistę jako „muzyka pełnego wdzięku, subtelności i siły, dojrzałego w ujęciu dramatyzmu i proporcji, w skrócie: dojrzałego muzyka u szczytu formy”. „Washington Post” ostatnio nazwał Kennera „wybitnym talentem, artystą, którego intelekt, wyobraźnia i zmysł muzyczny przemawiają silnie i elokwentnie”. Dyrygent Stanisław Skrowaczewski, który nagrywał z takimi pianistami jak Artur Rubinstein, wspominał interpretacje Chopina stworzone przez Kennera jako bardzo emocjonalne i piękne.

Kevin Kenner występował jako solista z orkiestrami światowej sławy, m.in. Hallé Orchestra, BBC Symphony Orchestra, Berlin Symphony Orchestra, z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, z Czech Philharmonic, z Belgian Radio and Television Philharmonic, z NHK Symphony of Japan oraz z najlepszymi orkiestrami amerykańskimi z San Francisco, San Diego, Salt Lake City, Kansas City, New Jersey, Rochester, Baltimore, St. Paul i innymi. Pianista pracował z wybitnymi dyrygentami, takimi jak Sir Charles Groves, Andrew Davis, Hans Vonk, Stanisław Skrowaczewski, Jerzy Maksymiuk, Kazimierz Kord, Jiří Bělohlávek, Antoni Wit.

Artysta gra również muzykę kameralną. Występował z takimi kwartetami jak Belcea, Tokyo, Endellion, Vogler i Panocha. Koncertował również i nagrywał z grupą Piazzoforte, wykonując specjalne aranżacje utworów Astora Piazzolli, Chopina i Bacha. Jest twórcą i dyrektorem artystycznym zespołu Ensemble XIX, wykonującym muzykę Chopina na dziewiętnastowiecznych instrumentach. Zasiada w jury prestiżowych konkursów w Azji, Europie i w Stanach Zjednoczonych. W roku 2010 był jurorem na XVI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Płyty z nagraniami Kevina Kennera zawierają utwory Chopina, Ravela, Schumanna, Beethovena i Piazzolli. Za wykonanie tych ostatnich otrzymał w Polsce nagrodę Fryderyka w kategorii muzyki kameralnej. Artysta nagrał utwory Chopina na Pleyelu z 1848 roku (seria NiFC 2008). Nagranie to otrzymało wysokie noty francuskiego magazynu „Diapason”.

Kevin Kenner jest także nauczycielem w Royal College of Music w Londynie.

Chór przy Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej

Powstał w październiku 2009 r. Stworzenie zespołu oraz jego prowadzenie powierzono prof. Benedyktowi Błońskiemu.

Pierwszy, inauguracyjny koncert odbył się 19 grudnia 2009 r. w sali koncertowej Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej. Chór z towarzyszeniem Orkiestry Kameralnej Filharmonii zaprezentował publiczności olsztyńskiej kolędy i pastorałki polskie.

Podczas pięcioletniej działalności Chór wykonał dziesiątki koncertów z programem wokalno-instrumentalnym oraz a cappella, zawsze zbierając pochlebne recenzje krytyki w kraju i za granicą. Wystąpił m.in. kilkakrotnie w Kaliningradzie, w Grodnie (Białoruś), w Kłajpedzie i Wilnie (Litwa), w Barcelonie (Hiszpania), a także w Primorsku i Kiten (Bułgaria), gdzie zdobył I miejsce na Balkan Folk Festival 2010 w kategorii chórów mieszanych oraz na IV Międzynarodowym Konkursie Chóralnym Lloret de Mar - Barcelona 2014, gdzie zdobył Złote Medale w kategoriach musica sacra i pop music.

Chór aktywnie uczestniczy w ważnych rocznicach i wydarzeniach, takich jak dwusetna rocznica urodzin Fryderyka Chopina, setna rocznica skomponowania przez Feliksa Nowowiejskiego pieśni „Rota”, rocznice śmierci papieża Jana Pawła II, koncerty w hołdzie ofiarom Katynia, Sybiru i katastrofy pod Smoleńskiem. Rokrocznie występuje w koncertach charytatywnych, pomagając zbierać fundusze na wakacje dla dzieci z najuboższych rodzin olsztyńskich.

Wielkim i niezapomnianym dla chórzystów wydarzeniem artystycznym był koncert Polskie Requiem Krzysztofa Pendereckiego pod batutą twórcy dzieła, z udziałem największych polskich solistów (17 grudnia 2010), a także wykonanie IX Symfonii L. van Beethovena i Angelus W. Kilara pod dyrekcją Antoniego Wita (6 czerwca 2014).

W repertuarze Chór posiada m.in.: Carmina burana C. Orffa, Requiem d-moll, Mszę C-dur „Koronacyjną” W.A. Mozarta, Requiem J. Ruttera (prawykonanie olsztyńskie), Messe modale en septuor J. Alaina (prawykonanie polskie), Missa pro pace, Angelus, Victoria W. Kilara, IX Symfonię L.van Beethovena, Te Deum M.A. Charpentiera, Stabat Mater F. Schuberta, opery: Tosca G. Pucciniego i Traviata G. Verdiego, Jaś i Małgosia E. Humperdincka, Amahl i nocni goście G.C. Menottiego oraz operetki: Księżniczkę czardasza I. Kálmána, Zemstę nietoperza J. Straussa.

Chór nieustannie się rozwija. Atrakcyjny repertuar a cappella (utwory od muzyki dawnej do czasów współczesnych, standardy muzyki rozrywkowej, artystyczne opracowania polskich i zagranicznych pieśni ludowych, polskie i zagraniczne kolędy i pastorałki) oraz wokalno-instrumentalny o wysokim stopniu trudności w profesjonalnym wykonaniu stanowi o pozycji zespołu w lokalnym i krajowym środowisku muzycznym.