Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Koncertem Inauguracyjnym w maju w Szczecinie Orkiestra Akademii Beethovenowskiej rozpoczęła realizację cyklu koncertów symfonicznych pt. „Jeszcze polska muzyka...”, by po ośmiu koncertach w różnych miastach Polski dotrzeć do Olsztyna. Na koncert symfoniczny pod patronatem Urzędu Marszałkowskiego Województwa Warmińsko-Mazurskiego oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wraz ze Stowarzyszeniem im. Ludwiga van Beethovena i Filharmonią Warmińsko-Mazurską zapraszamy w piątek (28.11) o godz. 19.00.

W programie koncertu symfonicznego w wykonaniu Orkiestry Akademii Beethovenowskiej pt. „Jeszcze polska muzyka” usłyszymy trzy kompozycje:

» Dariusz Przybylski - Murals. Hommage a Mark Royho (2014), Prawykonanie
» Henryk Pachulski - Suita na orkiestrę op. 13 „Pamięci Piotra Czajkowskiego”
» Robert Schumann - II Symfonia C-dur op. 61

Orkiestrę Akademii Beethovenowskiej poprowadzi wybitny, światowej sławy dyrygent Jacek Kaspszyk. Od 1 września 2013 Jacek Kaspszyk pełni funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Narodowej a od listopada 2013 r. artysta jest również pierwszym dyrygentem Orkiestry Akademii Beethovenowskiej. Jego wybitne dokonania dyrygenckie, nagraniowe oraz realizacje sceniczne stawiają Jacka Kaspszyka
w muzycznej światowej czołówce. Orkiestra Akademii Beethovenowskiej to jeden z czołowych zespołów symfonicznych w Polsce. Tworzą go pasjonaci - najwybitniejsi studenci i absolwenci europejskich wyższych szkół muzycznych, takich jak Akademia Muzyczna w Krakowie, Hochschule für Musik Und Darstellende Kunst w Stuttgarcie, Hochschule für Musik w Karlsruhe, Royal Music Conservatoire w Brukseli, Conservatoire International de Musique w Paryżu oraz Universität für Musik und darstellende Kunst w Grazu.

Annika Senger z Online Musik Magazine w swojej recenzji po wysłuchaniu Orkiestry Akademii Beethovenowskiej napisała: ... Już od pierwszych taktów słychać, że założona w 2003 roku Orkiestra Akademii Beethovenowskiej z Krakowa składa się z najbardziej uzdolnionych, młodych talentów muzycznych w Polsce.

Artystyczną i organizacyjną pieczę nad zespołem pełni od powstania zespołu Marcin Klejdysz, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie.

Słowo o muzyce na koncercie wygłosi Dariusz Stańczuk.

Współorganizacja koncertu: Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Soyia Production, Orchestra Manager Marcin Klejdysz

******

Jacek Kaspszyk - dyrygent

Ukończył dyrygenturę, teorię muzyki i kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1975). W tym samym roku zadebiutował w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej premierą Don Giovanniego Mozarta. W 1976 r. został gościnnym dyrygentem Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie. Rok później zdobył III nagrodę w prestiżowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie: Richard Osborne, biograf Herberta von Karajana, wskazał trzech, jego zdaniem najbardziej utalentowanych dyrygentów ze wszystkich uczestników tego konkursu: Marissa Jansonsa, Valery’ego Gergieva i Jacka Kaspszyka. Nagroda zaowocowała debiutem artysty w Filharmoniach Berlińskiej i Nowojorskiej w 1978 r. W tym samym roku Jacek Kaspszyk został pierwszym dyrygentem, a dwa lata później - dyrektorem muzycznym Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji (obecnie NOSPR) w Katowicach, z którą odbył wiele europejskich tournées.

W 1982 r. zamieszkał w Londynie, gdzie zadebiutował w Royal Festival Hall z Philharmonia Orchestra. Następnie współpracował z Chamber Orchestra of Europe i Capital Radio’s Wren Orchestra (jako główny dyrygent).

Koncertował m.in. z Philharmonia Orchestra, London Symphony Orchestra, London Philharmonic, Royal Philharmonic, Royal Scottish National, BBC Scottish Symphony i BBC National Orchestra of Wales, z którą wystąpił w 1984 na BBC Proms. Prowadził także orkiestry w USA (Cincinnati Symphony, San Diego Symphony), w Kanadzie (Calgary Philharmonic, Winnipeg Symphony), Japonii (Yomiuri Nippon Symphony, Tokyo Philharmonic) oraz Hong Kong Philharmonic i New Zealand Symphony Orchestra.

W 1998 r. objął stanowisko dyrektora artystycznego i muzycznego, w 2002 również naczelnego Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie. Przygotował tu premiery m.in. Don Giovanniego Mozarta, Zamku księcia Sinobrodego i Cudownego mandaryna Bartóka, Króla Rogera Szymanowskiego, Króla Ubu Pendereckiego, Potępienia Fausta Berlioza, Salome Richarda Straussa i Wozzecka Berga. Występował z zespołami Teatru na Festiwalu w Pekinie, w Teatrze Bolszoj w Moskwie, w Sadler’s Wells Theatre w Londynie, na Hong Kong Arts Festival i Festival Castell de Peralada w Hiszpanii, trzykrotnie odbył tournée po Japonii. Brytyjski miesięcznik „Opera Now” napisał w 2004 r., że Teatr Wielki - Opera Narodowa na operowej mapie Europy wypełnił miejsce między Berlinem a Moskwą.

Artysta przygotował przedstawienia w wielu renomowanych teatrach operowych: w English National Opera, Opera North w Leeds, Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, Opèra Comique w Paryżu, Opery w Lyonie, Bordeaux, Zurychu, Sztokholmie, Teatro de la Maestranza w Sewilli, Teatro Colón w Buenos Aires. W latach 2006-2008 regularnie współpracował z zespołem Litewskiej Opery Narodowej, z którą wystąpił na festiwalach w Lublanie, Rawennie i w Tel Awiwie. Spektakle Króla Rogera pod jego dyrekcją w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej przedstawione zostały w ramach specjalnego programu I, Culture, by uświetnić inaugurację polskiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej w lipcu 2011 r.. Specjalnym wydarzeniem były koncerty Jacka Kaspszyka z Orkiestrą Wieku Oświecenia na festiwalu „Chopin i jego Europa”.

W 2011 r. Jacek Kaspszyk otrzymał prestiżowy Medal Elgara w uznaniu wybitnych interpretacji utworów tego kompozytora, dołączając do grona tak znakomitych artystów, jak Vladimir Ashkenazy, Andrew Litton czy Leonard Slatkin.

W latach 2006-2013 był dyrektorem artystycznym Orkiestry Symfonicznej Filharmonii im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu, a w latach 2009-2012 dyrektorem muzycznym NOSPR w Katowicach.

Jego ostatnie kontrakty wiążą się z powrotem do Wiener Symphoniker na festiwalu w Bregencji w 2012 r., koncertami na festiwalu La Roque d’Anthèron oraz z występami z Orchestra della Svizzera Italiana na festiwalu w Lugano. Regularnie dyryguje na Dalekim Wschodzie: otworzył sezon 2011/2012 z China Philharmonic i Guangzhou Symphony, zadebiutował z Orkiestrą Filharmonii w Malezji z udziałem pianisty Stephena Kovacevicha.

W ubiegłym sezonie wystąpił ponownie w Malezji i po raz pierwszy z orkiestrą KBS Symphony w Seulu. Inne zobowiązania sezonu obejmowały koncerty w Wielkiej Brytanii z Opera North (Leeds), występy z Shanghai Symphony Orchestra, China Philharmonic, na festiwalu w Lugano oraz tournée w Wielkiej Brytanii z NOSPR.

Jacek Kaspszyk nagrał wiele płyt, m.in. Il signor Bruschino Rossiniego z Warszawską Operą Kameralną oraz Concerto lugubre Bairda z WOSPR, uhonorowane Edison Award. Dla Collins Classics zarejestrował płyty z czterema orkiestrami symfonicznymi z Londynu: London Symphony (Obrazki z wystawy Musorgskiego, I Symfonia Mahlera oraz Tako rzecze Zaratustra Richarda Straussa), Philharmonia Orchestra (II Symfonia Rachmaninowa i uwertury operowe Verdiego), London Philharmonic Orchestra (utwory J. Straussa-syna, V i VIII Symfonia Schuberta) i Royal Philharmonic (Interludia Pucciniego). Artysta regularnie współpracuje z Marthą Argerich, m.in. w ramach festiwalu w Lugano; w 2010 ukazała się ich wspólna płyta z dziełami Chopina. Jego nagranie utworów J. Straussa - syna z London Philharmonic Orchestra redaktor magazynu „Gramophone” porównał do realizacji Carlosa Kleibera, wyrażając w ten sposób słowa najwyższej pochwały: „Recenzent nieuchronnie zadaje sobie pytanie, czy nowe nagranie [utworów] jest naprawdę potrzebne. Gdy jego efekty są tak dobre, jak tutaj, odpowiedź może brzmieć tylko: tak”.

Z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Wrocławskiej nagrał II i IV Symfonię Lutosławskiego - płyta otrzymała nagrodę Fryderyk 2011. Artysta zrealizował także kilka znakomicie przyjętych nagrań z zespołami Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, a Król Roger Szymanowskiego (CD Accord) nominowany był do nagrody Nagranie Roku „BBC Music Magazine”. Krytyk magazynu „Gramophone” napisał o tym nagraniu: „w każdym najmniejszym szczególe zdołał osiągnąć absolutnie wszystko”.

Od 1 września 2013 Jacek Kaspszyk pełni funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Narodowej. Już w pierwszym dniu jej sprawowania poprowadził zespoły Filharmonii Narodowej na finałowym koncercie Festiwalu „Chopin i jego Europa”, a 22 września dyrygował podczas „Warszawskiej Jesieni” historycznym koncertem z udziałem nieobecnego od 14 lat na estradzie Filharmonii Krystiana Zimermana. Wydarzenie stało się jedną z kulminacji Roku Lutosławskiego (program: Koncert fortepianowy i III Symfonia Lutosławskiego). Podczas wieczoru sylwestrowego przedstawił koncertowe wykonanie opery Traviata Verdiego, zapoczątkowując tym samym nową wizję koncertów sylwestrowych. Poprowadził również pierwsze w historii Filharmonii koncerty transmitowane przez Internet. W lutym 2014 r. Jacek Kaspszyk został laureatem nagrody kulturalnej dodatku „Co jest grane” „Gazety Wyborczej”, - „Wdecha Publiczności” w kategorii „Człowiek Roku”. Od listopada 2013 r. Jacek Kaspszyk jest pierwszym dyrygentem Orkiestry Akademii Beethovenowskiej.

Orkiestra Akademii Beethovenowskiej

Zespół rozpoczął działalność w 2003 r., po sukcesach na 53. festiwalu Jünger Künstler Bayreuth. W 2005 r., za sprawą Elżbiety Pendereckiej, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, zadebiutowała podczas IX Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie, gromadząc wyśmienite recenzje oraz otrzymując wiele zaproszeń do udziału w prestiżowych festiwalach w kraju i za granicą. W tym samym roku nagrana została Orkiestra Akademii Beethovenowskiej pierwsza studyjna płyta z muzyką polską dla wytwórni DUX.
Jeden z czołowych zespołów symfonicznych w Polsce. Tworzą go najwybitniejsi studenci i absolwenci europejskich wyższych szkół muzycznych, takich jak Akademia Muzyczna w Krakowie, Hochschule für Musik Und Darstellende Kunst w Stuttgarcie, Hochschule für Musik w Karlsruhe, Royal Music Conservatoire w Brukseli, Conservatoire International de Musique w Paryżu oraz Universität für Musik und darstellende Kunst w Grazu.

Artystyczną i organizacyjną pieczę nad zespołem pełni od samego początku Marcin Klejdysz, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie.

Orkiestra nagrała dotychczas szesnaście płyt, między innymi dla wytwórni DUX Poland, Centaur Reccord USA, Le Foxx Music oraz Universal Music. Zespół podpisał również kontrakt z renomowaną oficyną wydawniczą EMI London KPM, dla której regularnie nagrywa klasykę, choć nie tylko. Z równie wielkim sukcesem jak po partytury muzyki wysokiej, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej sięga przecież po klasykę muzyki rozrywkowej czy filmowej. Na swym koncie ma nagrania ścieżek filmowych dla takich gigantów jak Warner Bros czy Monolith, współpracę z kompozytorami Michałem Lorencem i Janem A. P. Kaczmarkiem, a także rejestrację niezwykle popularnego albumu „Siedem Pieśni Marii” (Universal Music Polska), który w błyskawicznym tempie zyskał miano platynowej płyty, sprzedając się w nakładzie przekraczającym 300.000 egzemplarzy.

W 2010 r. zespół ponownie zagościł na Festiwalu Young Euro Classic w Berlinie, a dzięki nowatorskiej inicjatywie „Comarch Young Europe Experience 2010” - także w prestiżowych niemieckich salach koncertowych: Alte Oper Frankfurt, Konzerthaus Dortmund oraz Gesteig Monachium. W latach 2009, 2012 i 2013 na zaproszenie Wiedeńskiego Towarzystwa Muzycznego Orkiestra Akademii Beethovenowskiej wystąpiła w legendarnej Złotej Sali Musikverein. Wysoką klasę orkiestry potwierdza również współpraca z największymi autorytetami sztuki dyrygenckiej, kompozytorami i solistami, wśród których znaleźli się m.in.: Jacek Kaspszyk, Krzysztof Penderecki, Gabriel Chmura, Michał Dworzyński, Wolfgang Seeliger, Łukasz Borowicz, Cristiano Vasquez, Michał Klauza, Piotr Sułkowski, Paweł Przytocki, Steven Isserlis, Krzysztof Jabłoński, Łukasz Długosz, Małgorzata Walewska, Aleksander Kobrin, Wibi Soerjadi, Thomas Quasthoff, Aleksander Kobrin, Konstantin Scherbakov, Ingolf Wunder, Christian Lindberg, Oystein Baadsvik, Kevin Kenner, Bartosz Koziak, So-Ock, Kim, Iwona Sobotka i Rafał Bartmiński.

Obecnie Orkiestra Akademii Beethovenowskiej koncertuje w kraju i za granicą, realizując V edycję cyklu „Jeszcze polska muzyka...”, promującego zapomnianą polską muzykę, pod patronatem Województwa Małopolskiego oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Ponadto, dzięki współpracy z Ministerstwem Kultury i krakowską Akademią Muzyczną, zespół realizuje już III edycję międzynarodowych mistrzowskich kursów dyrygenckich.

15 kwietnia 2014 Orkiestra Akademii Beethovenowskiej po raz kolejny wystąpiła w Filharmonii Narodowej podczas XVIII edycji Wielkanocnego Festiwal im. Ludwiga van Beethovena.

Od listopada 2013, na zaproszenie artystów OAB, funkcję I dyrygenta objął maestro Jacek Kaspszyk.

******

Wprowadzenie do koncertu

Suita pamięci Piotra Czajkowskiego op. 13 Henryka Pachulskiego (1859-1921) to dzieło twórcy długo zapomnianego, którego spuścizna czeka na wydobycie z archiwów i opracowanie. Kompozytor i pianista Henryk Pachulski był synem leśniczego we włościach Nadieżdy von Meck, sponsorki i wieloletniej przyjaciółki Piotra Czajkowskiego. I to Czajkowski zaprotegował go na stanowisko profesora fortepianu w konserwatorium w Moskwie, gdzie Pachulski prowadził klasę fortepianu od 1886 r. przez 35 lat, do końca życia. Jako pianista był bowiem ceniony powszechnie.Kształcił się wpierw w Warszawie. Jego nauczycielem fortepianu był Rudolf Strobel, harmonię i kontrapunkt poznawał pod kierunkiem Stanisława Moniuszki, a następnie Władysława Żeleńskiego. Następnie doskonalił się w grze fortepianowej w Konserwatorium Moskiewskim u Mikołaja Rubinsteina i Paula Pabsta oraz brał lekcje kontrapunktu u Antoniego Areńskiego.

Koncertował w Rosji i w Polsce. Po jego koncercie w Warszawie w roku 1885 recenzent Jan Kleczyński pisał: „Dziś należy zaliczyć p. Pachulskiego do artystów o technice pierwszorzędnej: niepospolita siła, bogate i urozmaicone dotknięcie, wyrobienie palców znakomite, oktawy sprężyste i biegłe, tryl, jasność w grze, wszystko znajduje się w porządku i tworzy całość bardzo dobrą”.

Jego własne kompozycje charakteryzował Kleczyński jako „świadczące o dobrych i gruntownych` studiach”. Suita pamięci Piotra Czajkowskiego, pełna barwnych odniesień do muzyki twórcy Jeziora łabędziego, należy do ważniejszych kompozycji Pachulskiego.

II Symfonia C-dur Roberta Schumanna (1810-1856) powstawała w okresie wyczerpania kompozytora po okresie załamania psychicznego, jakie przeszedł. We wrześniu roku 1845 skarżył się w liście do Mendelssohna: „Od kilku dni wciąż bębni mi coś i trąbi w głowie (trąbki C) ... Nie wiem, co z tego wyniknie”.

Była to już zapowiedź dramatycznego kryzysu nerwowego, którego oznaki - depresja, halucynacje, dręczące dźwięki rozbrzmiewające w uszach - nasilały się w późniejszych latach, by ostatecznie w lutym 1854 r. pchnąć kompozytora do próby samobójczej - skoku do Renu. Wyciągnięty wtedy z rzeki przez rybaków, spędził ostatnie dwa lata życia w szpitalu w Endenich pod Bonn, gdzie zmarł 29 lipca 1856 r., mając zaledwie 46 lat.

Na razie jednak jeszcze udało mu się wygrzebać z zapaści. Lecz kto wie, może dźwięki trąbek, które słyszymy na początku owej symfonii, są właśnie zapisem tamtych dni udręki? W liście bowiem do Georga Friedricha Ottena, dyrektora muzycznego w Hamburgu, Schumann wyznawał: „Symfonię tę pisałem w Dreźnie w grudniu 1845 jeszcze na wpół chory. Mam wrażenie, że da się to w niej usłyszeć. Dopiero pod koniec zacząłem znów wyczuwać siebie... Lecz przypomina mi ona ów mroczny czas”. Byłaby więc ta symfonia - jak to ktoś sugestywnie ujął - „intymnym, muzycznym dziennikiem podróży z mroku ku światłości”? Sam Schumann traktował pracę nad nią jako poszukiwanie własnej drogi kontynuacji dzieła wielkich klasyków. Przymierzać się do form większych niż poetycka miniatura fortepianowa czy wokalna, zaczął już kilka lat wcześniej. Umowną cezurę może tutaj stanowić rok 1840 - rok zawarcia upragnionego małżeństwa z Klarą. Już w roku następnym - założywszy dom i zakosztowawszy stabilizacji - kompozytor ukończył I Symfonię, którą nazwał „Wiosenną” (wciąż ten liryczny motyw wiosny, kwiatów i majowej przyrody!), w tym samym roku powstała pierwsza wersja późniejszej Czwartej, w następnych latach m.in. oratorium Raj i Peri, a także promieniujący poetyckim rozmachem Koncert fortepianowy.

Przystępując do pisania Drugiej symfonii, Schumann zapatrzony był - co czym wspominał - w „Jowiszową” Mozarta, przede wszystkim zaś chyba - w nieunikniony wzór Beethovena. Ale romantyk pozostał romantykiem. Pod względem siły wyrazu centralną rolę odgrywa część powolna - Adagio espressivo, nastrojowa pieśń, w której dyskretnie wpleciony pobrzmiewa motyw z Musikalisches Opfer - Ofiary muzycznej Jana Sebastiana Bacha. Dalej zaś - w finałowej części czwartej - słyszymy reminiscencję pieśni Bethovena An die ferne Geliebte (Do dalekiej ukochanej), związaną ze słowami: „Nimm sie hin denn, diese Lieder...” - „Przyjmij, miła, moje pieśni...”. To przesłanie romantycznego muzyka - poety.

******

Bilety w cenie: bilet normalny 40 zł, bilet ulgowy 30 zł, karta melomana 20 zł

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Projekt zrealizowano przy wsparciu finansowym Województwa Warmińsko-Mazurskiego