W sobotę (29.03) o godz. 18.00 Filharmonia Warmińsko-Mazurska zaprasza na Koncert Dyplomantów Dyrygentury z Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej poprowadzą dwaj młodzi dyrygenci: Marcin Tarnawski (klasa prof. Elżbiety Wiesztordt) oraz Łukasz Wódecki (klasa prof. Zygmunta Rycherta).
W koncercie wezmą udział zaproszeni soliści: Karol Wroniszewski - wiolonczela, Krzysztof Biernacki - klarnet, Piotr Buchalski - klarnet.
W programie koncertu znajdują się:
» Jean Sibelius - Poemat symfoniczny Finlandia op. 26
» Piotr Czajkowski - Wariacje A-dur „Rococo” op. 33 na wiolonczelę i orkiestrę
» Feliks Mendelssohn-Bartholdy - Konzertstück f-moll op. 113 na dwa klarnety i orkiestrę
» Robert Schumann - IV Symfonia d-moll op. 120.
Wprowadzenie do koncertuPoemat symfoniczny Finlandia Jeana Sibeliusa (1865-1957) już swoim tytułem zapowiada, iż muzyka służy tutaj nadrzędnej idei patriotycznej. A patriotyzm w kraju podporządkowanym imperium rosyjskiemu, pod berłem carów - miał wymowę gestu politycznego.
Na początku ostatniej dekady wieku XIX Sibelius, wzorem starszych kolegów i poprzedników z innych krajów, jak Chopin i Moniuszko w Polsce, Smetana i Dworzak w Czechach, Glinka i kompozytorzy „Potężnej Gromadki” w Rosji czy Grieg w Norwegii, podjął zamiar stworzenia powszechnie rozpoznawalnego idiomu „muzyki narodowej”, zdolnego przemówić do emocji szerszych rzesz odbiorców. Zamierzał nawet, ulegając trudnym do uniknięcia wpływom dramatów muzycznych Wagnera, zwłaszcza zaś gigantycznego przedsięwzięcia jakim się stała teatralogia Zmierzch bogów wysnuta z germańskiej Sagi o Nibelungach, napisać operę na podstawie narodowego eposu Kalevala, ale tego pomysłu scenicznego nie zrealizował. Rozpoczął natomiast ambitnie zakrojony projekt czysto orkiestrowy inspirowany tym samym tematem literackim, i roztoczył swą wizję ojczystego kraju w długim cyklu ponad 10 utworów symfonicznych. Do najważniejszych obrazów należą tu między innymi: Kullervo (1892), poemat symfoniczny Saga (1892), cykl Cztery legendy z Kalevali, na który składają się komponowane w latach 1893-96 obrazy: Leminnkainen i dziewczyny, Łabędź z Tuoneli, Lemminkainen w Tuoneli, Powrót Lemminkainena, oraz jedna z ostatnich kompozycji Sibeliusa - Tapiola op. 112 z roku 1926. W roku tym kompozytor, który stał się już niemal narodową instytucją Finlandii - porzucił z niewiadomych przyczyn twórczość i przez następne trzydzieści lat, aż do śmierci, nie wrócił już do komponowania.
Stosunkowo krótki i zwięzły poemat Finlandia, napisany został w roku 1899. Pierwotnie była to muzyka towarzysząca pokazowi „żywych obrazów historycznych”, urządzonemu w roku 1899 w Helsinkach, który przerodził się w demonstrację przeciwko władzy carskiej. W kompozycji tej daje się słyszeć wyrazista melodia, która zdobyła taką popularność, iż wkrótce zastąpiła stary fiński hymn narodowy, jaki w połowie XIX wieku skomponował Fredrik Pacius.
I odtąd już poemat Finlandia zawsze był kojarzony z ruchem niepodległościowym, jakkolwiek przez długi czas musiał być wykonywany pod neutralnym tytułem Impromptu, ponieważ tytuł oryginalny okazał się dla cenzury zbyt prowokacyjny.
Wariacje A-dur „Rococo” na wiolonczelę i orkiestrę Czajkowskiego to melodyjna i pełna wdzięku kompozycja, która należy do ulubionego repertuaru wiolonczelistów. Krótka introdukcja poprzedza temat, stylizowany na melodię z XVIII wieku, po czym następuje siedem wariacji, wśród których znalazł się nie tylko menuet, ale i m.in. całkiem nie „rokokowy”... walc. Uważa się czasem Wariacje „Rococo” za pierwszą przymiarkę Czajkowskiego do napisania pełnego koncertu na wiolonczelę, czego jednak nigdy nie zrealizował. Podczas pracy kompozytor korzystał ze wskazówek praktycznych niemieckiego wiolonczelisty Wilhelma Fitzenhagena, profesora w Konserwatorium Moskiewskim. Fitzenhagen był też pierwszym wykonawcą Wariacji na koncercie 30 grudnia 1877 r. w Moskwie, pod batutą Mikołaja Rubinsteina.
Konzertstück op. 113 Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego (1809-1847) to jeden z dwóch duetów (drugi otrzymał numer op. 114) na klarnet i jego niżej brzmiącą odmianę - bassethorn, skomponowanych w latach 1832-1833 dla zaprzyjaźnionego, znakomitego wirtuoza klarnetu Heinricha Josepha Bärmanna i jego syna Carla, który nie ustępował ojcu talentem.
Przeznaczone pierwotnie do kameralnego, salonowego muzykowania z towarzyszeniem fortepianu, później doczekały się wersji z orkiestrą. Dalekie od jakiegokolwiek nowatorstwa, noszą wszystkie charakterystyczne cechy muzyki Mendelssohna: połączenie śpiewnego liryzmu z mozartowską czystością frazy. I dla tych walorów służą często za przykład pięknych możliwości brzmieniowych tych instrumentów.
A zaznaczyć warto, iż klarnet i jego odmiany należały do instrumentów szczególnie cenionych przez romantyków, zaś wcześniej - przez Mozarta, który również przeznaczył dla nich wiele najpiękniejszych stronic swej muzyki. Mendelssohn, komponując swe popisowe, krótkie Konzertstücke dla obu Bärmannów, miał już za sobą kilka dzieł kameralnych, będących podwalinami jego późniejszej sławy. Przede wszystkim: kilka lat wcześniejszy Oktet Es-dur op. 20 na czworo skrzypiec, dwie altówki i dwie wiolonczele, genialne dzieło szesnastolatka; prócz tego, na fortepian solo - pierwszy zeszyt Pieśni bez słów, zaś z muzyki orkiestrowej - sławną Uwerturę do Snu nocy letniej.
IV Symfonia d-moll Roberta Schumanna (1810-1856) powstała w roku 1841, w okresie szczytowej formy kompozytora, i po dziś dzień pozostaje jednym z najpiękniejszych przykładów muzyki romantycznej, fantastycznie świeżej, kapryśnej, barwnej i pełnej poezji. Pierwotnie nosiła zresztą tytuł Fantazja symfoniczna, co było zgodne z upodobaniem artysty do form swobodnych, złożonych na kształt łańcucha z wielu urozmaiconych, kontrastujących, lecz połączonych wspólną nicią ogniw.
W czasie, gdy powstawały szkice IV Symfonii, kompozytor jeszcze poprawiał swoją Pierwszą. Nowa miała być jego Drugą. Jej prawykonanie odbyło się w sali lipskiego Gewandhausu 6 grudnia 1841 r. Niestety, wszystko zepsuł nadmiar dobrych chęci. W tym samym bowiem koncercie wzięło udział aż dwoje wybitnych znakomitości: żona kompozytora Klara, pianistka ciesząca się dużą sławą, a do tego... niefortunnie zaproszony przez nią samą Franciszek Liszt, wtedy już gwiazda europejskiego formatu. I występy tych dwojga całkowicie przyćmiły efekt symfonii. - Myślę, że było tego wszystkiego za dużo - skwitował Robert Schumann porażkę.
Dopiero jedenaście lat później, po przeróbkach, w zmienionej instrumentacji, symfonia ta - teraz przemianowana na Czwartą, bo przedtem zdążyły powstać dwie inne - zdecydowanie podbiła publiczność na koncercie 3 marca 1853 r. w Düsseldorffie, pod batutą kompozytora.
Było to na rok przed tragedią. W lutym 1854 roku kryzys nerwowy, którego oznaki - depresja, halucynacje, dręczące dźwięki rozbrzmiewające w uszach - pojawiały się już wielokrotnie wcześniej, pchnął Schumanna do próby samobójczej - skoku do Renu. Wyratowany przez rybaków, spędził ostatnie dwa lata życia w szpitalu w Endenich pod Bonn, gdzie zmarł 29 lipca 1956 r., mając zaledwie 46 lat.
Marcin Tarnawski Absolwent Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Ukończył studia w zakresie gry na skrzypcach w klasie prof. Marcina Baranowskiego, oraz - z wyróżnieniem - w zakresie gry na skrzypcach barokowych barokowych w klasie Irmgard Schaller. Obecnie muzyk orkiestrowy Opera Nova w Bydgoszczy oraz wykładowca w Katedrze Klawesynu, Organów i Muzyki Dawnej AM w Bydgoszczy.
Koncertuje w Polsce i za granicą, będąc członkiem zespołów muzyki dawnej Laboratoire de la Musique oraz Intemperata jak również Kwartetu Smyczkowego Raffa. Wykładowca Letnich Kursów Metodycznych Muzyki Dawnej w Warszawie w zakresie gry skrzypcowej i kameralistyki.
W 2007 r. otrzymał stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wraz z zespołem Laboratoire de la Musique uhonorowany został II Nagrodą oraz Nagrodą Publiczności podczas XI Konkursu im. Biagio Mariniego w Neuburgu (2010) oraz nagrodą główną w konkursie Koncert na lunch w ramach XII Festiwalu Bachowskiego w Świdnicy (2011).
Jest studentem II roku studiów magisterskich AM w Bydgoszczy w klasie dyrygentury symfoniczno- operowej prof. Elżbiety Wiesztordt.
Łukasz WódeckiPrzygodę z muzyką rozpoczął w wieku 7 lat w klasie skrzypiec profesora Antoniego Kostyły w ZSM im. K. Szymanowskiego w Toruniu. Następnie doskonalił grę skrzypcową w PZSM im. A. Rubinsteina w Bydgoszczy w klasie prof. Ireny Żarnowskiej oraz ad. dr Bolesława Siarkiewicza, by kolejno studiować pod jego okiem oraz u prof. Jadwigi Kaliszewskiej w Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Ukończył Wydział Instrumentalny Akademii Muzycznej, otrzymując stopień magistra sztuki. Brał udział w wielu kursach muzycznych (Łańcut, Żagań, Frombork itp.), gdzie rozwijał swoje umiejętności w dziedzinie gry skrzypcowej pod kierunkiem tak wybitnych skrzypków, jak Sherban Lupu, Robert Szreder, Marina Jaschwili, Andrzej Grudzień, Milo Navarra.
Ponad cztery lata temu rozpoczął studia w macierzystej uczelni na Wydziale Dyrygentury, Jazzu i Edukacji Muzycznej (specjalność: dyrygentura symfoniczno-operowa) w klasie prof. dr Zygmunta Rycherta. Od początku nauki współpracuje z Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej, z którą zadebiutował w Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy 2010).
W marcu 2010 miał możliwość poprowadzenia prób z Płocką Orkiestrą Symfoniczną. W czerwcu tego samego roku był asystentem dyrygenta w Filharmonii Bałtyckiej podczas prób przygotowujących finałowy koncert Kongresu Wikipedii w Gdańsku.
Aktywnie uczestniczył w kursach dyrygentury symfonicznej w Juilliard School w Nowym Jorku, prowadzonych przez Maestro Jamesa Andersona DePreist, a także w Schwob School of Music w Columbus University, gdzie doskonalił swoje umiejętności pod okiem Maestro Paula Hostettera. W roku 2011 został zaproszony przez wybitną kompozytorkę Joannę Bruzdowicz do Francji, gdzie poprowadził Orchestre Perpignan Mediterranèe podczas sesji nagraniowych jej utworów. We wrześniu 2011 r. był jednym z uczestników II Międzynarodowego Konkursu Dyrygenckiego, który odbył się w Kishinovie, stolicy Mołdawii.
W styczniu 2012, wraz z orkiestrą kameralną „Profonica”, odbył tournée po Chinach. Zajmował się także przygotowaniem wokalistów i orkiestry do spektaklu operowego La vida breve Manuella de Falli, który poprowadził podczas festiwalu Operowe Forum Młodych w Opera Nova w maju 2012 r. w Bydgoszczy. Miał także możliwość współpracy oraz wystąpienia z Zespołem Kameralnym „Multicamerata” podczas XIX Festiwalu Muzyki i Sztuki Krajów Bałtyckich „Probaltica” w Toruniu. Na początku 2013 r. prowadził także próby do wykonania utworu Cosmopolis Krzesimira Dębskiego przez Toruńską Orkiestrę Symfoniczną oraz chór Astrolabium. Tego samego roku dyrygował orkiestrą kameralną akademii muzycznej w Bydgoszczy podczas Polsko-Białoruskiego Forum Muzycznego, a także po raz kolejny poprowadził Toruńską Orkiestrę Symfoniczną, która wystąpiła z najzdolniejszymi uczniami szkoły muzycznej w Toruniu. W grudniu 2013 r. otrzymał wyróżnienie podczas I Ogólnopolskiego Konkursu Studentów Dyrygentury im. Adama Kopycińskiego we Wrocławiu. Jest stypendystą Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego.
Akademia Muzyczna im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy rozpoczęła działalność 1 października 1974 roku jako Filia Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi, lecz tradycje szkolnictwa muzycznego stopnia wyższego w regionie kujawsko-pomorskim sięgają czasów przedwojennych, kiedy to w roku 1927 utworzone zostało w Bydgoszczy przez wybitnego skrzypka Zdzisława Jahnke Miejskie Konserwatorium Muzyczne o charakterze akademickim. Kierowanie Filią bydgoską rektor PWSM w Łodzi prof. Zenon Płoszaj powierzył doc. Mirosławowi Pietkiewiczowi - prodziekanowi Wydziału Instrumentalnego, od października 1977 - prorektorowi do spraw Filii w Bydgoszczy. Struktura bydgoskiej szkoły była w tym okresie dwuwydziałowa, tworzyły ją: Wydział Instrumentalny i Wydział Wychowania Muzycznego.
Usamodzielnienie Uczelni nastąpiło 27 listopada 1979 roku. Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy nadano wówczas imię wybitnego polskiego kompozytora i patrioty Feliksa Nowowiejskiego. Kolejną ważną datą był dzień 1 stycznia 1982 roku, kiedy to Uczelnię przemianowano na Akademię Muzyczną im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy.
Pierwszym rektorem został prof. Roman Suchecki, który tę funkcję pełnił do 1987 roku. Kolejnymi rektorami byli: prof. Franciszek Woźniak (1987-1993), prof. dr Antoni Poszowski (1993-1999), prof. Jerzy Kaszuba (1999-2005), prof. Maria Murawska (2005-2012). Obecnie funkcję tę sprawuje prof. zw. Jerzy Kaszuba.
Od roku akademickiego 1981/1982 Uczelnia ma strukturę czterowydziałową: Wydział Kompozycji, Teorii Muzyki i Reżyserii Dźwięku, Wydział Instrumentalny, Wydział Wokalno-Aktorski i Wydział Dyrygentury, Jazzu i Edukacji Muzycznej. W kolejnych latach powołano Podyplomowe Studia Chórmistrzowskie (1984), Podyplomowe Studia Emisji Głosu (1989), Studium Pedagogiczne (1994), Podyplomowe Studium Instrumentalistyki (1999), Podyplomowego Studium Wokalistyki (2004).
W roku 1990 ufundowany został Sztandar Uczelni. Systematycznie powiększana też była baza materialna Uczelni, na którą obecnie składają się budynki dydaktyczne z gmachem głównym przy ul. Słowackiego, kompleksem zabudowań przy ul. Staszica, budynkiem przy ul. Warmińskiego oraz gmachem przy ul. Gdańskiej 20, mieszczące łącznie kilkadziesiąt sal wykładów zbiorowych, sal do zajęć indywidualnych i ćwiczeń (w tym 3 sale klawesynowe i 3 sale organowe), Salę Koncertową z organami (150 miejsc) oraz Aulę (100 miejsc). W roku akademickim 2013/2014 oddano do użytku nowoczesną Salę Koncertową z orkiestronem (190 miejsc) przy ul. Gdańskiej. Akademia posiada również budynek Biblioteki Głównej i dom akademicki mieszczący pokoje dla studentów i gości Akademii.
Wyrazem systematycznego rozwoju i rosnącego prestiżu Uczelni staje się coraz większa liczba studentów i absolwentów oraz uzyskiwane przez nich nagrody na krajowych i międzynarodowych konkursach muzycznych. Obecnie w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy kształci się około 600 studentów i słuchaczy (w tym cudzoziemcy) pod kierunkiem 150 pedagogów, którzy pracę dydaktyczną łączą z ożywioną działalnością koncertową, twórczą i naukową.
Akademia Muzyczna realizuje wspólne projekty z rodzimymi instytucjami muzycznymi (Filharmonia Pomorska, Opera Nova, Towarzystwo Muzyczne im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy, Miejskie Centrum Kultury w Bydgoszczy, Pałac w Lubostroniu, Pałac w Ostromecku). Ponadto współpracuje z uczelniami polskimi i zagranicznymi (m.in. Kijów, Bańska Bystrzyca, Strasbourg, Hamburg, Ryga, Kragujewiec, Tuluza). Poprzez otwarte kontakty z innymi ośrodkami Uczelnia dąży do urzeczywistnienia idei prężnego i nowoczesnego muzycznego ośrodka akademickiego, zyskującego znaczenie w wymiarze europejskim.
******
Bilety w cenie:
» normalny 40 zł,
» ulgowy 30 zł,
» karta melomana 20 zł
do nabycia w kasie filharmonii
Z D J Ę C I A
Filharmonia zaprasza na „Tańce symfoniczne”
