Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

W niedzielę (10.11) o godz. 18.00 w sali koncertowej Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie odbędzie się kolejny koncert z cyklu: 2013 - ROK LUTOSŁAWSKIEGO „Podróże z muzyką. Witold Lutosławski”- Koncert Jubileuszowy. Koncert poprowadzi znakomity polski kompozytor i dyrygent Krzysztof Penderecki.

Oprócz mistrza Pendereckiego przed olsztyńską publicznością wystąpią także:

» Piotr Sułkowski - dyrygent
» Beata Bilińska - fortepian
» Marianna Vasileva - skrzypce
» Robert Kabara - altówka
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej.

W programie koncertu jubileuszowego znajdą się: » Witold Lutosławski - Fanfara dla Los Angeles Philharmonic na instrumenty dęte blaszane i perkusję
» Witold Lutosławski - Koncert fortepianowy
» Krzysztof Penderecki - Koncert podwójny na skrzypce i altówkę

Przypomnijmy, że W roku 2013 przypada 100. rocznica urodzin Witolda Lutosławskiego. Dla jej uczczenia Filharmonia Warmińsko-Mazurska już w styczniu rozpoczęła cykl wieczorów poświęconych wielkiemu twórcy od przypomnienia tego, co w dorobku Lutosławskiego było najłatwiejsze w odbiorze, zrodzone z popularnego w latach tuż powojennych nurtu zainteresowania folklorem, ale też przywoływało niepowtarzalny klimat muzyki popularnej, w którym młody adept kompozycji żył w Warszawie, zarówno przed wojną - jak i w czasie wojny, kiedy to grał w duecie fortepianowym z Andrzejem Panufnikiem.

W kolejnych koncertach z cyklu 2013 ROK LUTOSŁAWSKIEGO „Podróże z muzyką” zaprezentowane zostały kompozycje: Partita oraz Muzyka żałobna. We wrześniu br. „Lutosławski Piano Duo” w składzie: Emila Sitarz i Bartłomiej Wąsik, wykonał podczas recitalu w Filharmonii Wariacje na temat Paganiniego.

W niedzielnym koncercie usłyszymy jedno z największych arcydzieł Lutosławskiego - jego koncert fortepianowy.

Tego samego wieczoru - na podium dyrygenckim stanie również drugi z Wielkich polskiej muzyki naszych czasów - Krzysztof Penderecki - by poprowadzić swoje najnowsze dzieło: Koncert podwójny na skrzypce i altówkę, napisany w ubiegłym roku dla uczczenia 200-lecia wiedeńskiego towarzystwa Musikverein.

Pamiętamy również, iż i sam Mistrz prof. Krzysztof Penderecki świętuje jubileusz, osiemdziesiąte urodziny, przypadające w dniu 23 listopada br.

Wprowadzenie do koncertu

Fanfara dla Los Angeles Philharmonic Witolda Lutosławskiego 1913-1994 zabrzmiała w sali tamtej Filharmonii w listopadzie roku 1993. Trwająca minutę, błyskotliwie napisana na instrumenty blaszane i perkusję, była pierwszą z serii fanfar, ofiarowanych przez znanych kompozytorów z całego świata dla uczczenia 75. rocznicy orkiestry, z którą kompozytor polski był szczególnie związany w ostatniej dekadzie swego życia. To dla tej orkiestry jej znakomity szef, dyrygent Esa-Pekka Salonen zamówił wcześniej u Lutosławskiego Czwartą Symfonię, której prawykonanie poprowadził sam kompozytor w lutym 1993 r. W Filharmonii w Los Angeles wykonywano również wówczas szereg innych jego kompozycji, m.in. symfonie Drugą i Trzecią, Les espaces du sommeil, Koncert fortepianowy, Chantefleurs et Chantefables, a zrealizowane tam nagranie Trzeciej pod batutą Salonena zostało wprost obsypane nagrodami.

Koncert fortepianowy Witolda Lutosławskiego, ukończony w roku 1988, należy do ostatnich wielkich kompozycji tego twórcy. Lecz w pewien symboliczny sposób jest jakby jego spojrzeniem ku własnej młodości. Bo o tym, by napisać Koncert fortepianowy, Lutosławski myślał już w początkach swojej kariery, przed wojną. Sam był znakomitym pianistą i oczywiście myślał o utworze, który by mógł sam wykonywać. Sporządził wtedy nawet pierwsze szkice, lecz nie był z nich zadowolony i odłożył te plany na później. A później przyszła wojna, po wojnie wciąż nie było okazji, mimo zachęt ze strony pianistów takich jak Witold Małcużyński, ponadto też i droga artystyczna Lutosławskiego wiodła go wtedy już w stronę problemów orkiestry, nie fortepianu. Aż dopiero w roku 1987 udało mu się zmierzyć z formą koncertu fortepianowego, zaś praca nad nim zajęła mu cały rok. Jak sam wyznawał, problemy, przed którymi stanął, nie były natury pianistycznej, bo z tymi, jako sprawny pianista, radził sobie bez trudu. - To była kwestia czysto muzyczna. Dopiero w momencie, kiedy mój język zaczął się już kompletować, wzbogacać - wtedy dopiero mogłem sobie pozwolić na zaatakowanie fortepianu - wyznał.

Koncert został dedykowany Krystianowi Zimermanowi, który wykonał go po raz pierwszy z Orkiestrą Symfoniczną Radia Austriackiego pod dyrekcją kompozytora na festiwalu w Salzburgu 19 sierpnia 1988 r.

Z okazji prawykonania polskiego na festiwalu Warszawska Jesień 1988, kompozytor przygotował następującą wypowiedź do festiwalowego programu: - Mój Koncert fortepianowy składa się z czterech części, które gra się bez przerw, mimo iż każda z tych części posiada swe wyraźne zakończenie. Część pierwsza składa się z czterech członów. W pierwszym i trzecim motywy eksponowane są jakby „od niechcenia”, lekko, czasem nieco kapryśnie, nigdy zbyt poważnie. W przeciwieństwie do pierwszego i trzeciego drugi i czwarty człon wypełnia szeroka kantylena prowadząca w końcu do punktu szczytowego całej części.

Część druga to rodzaj „moto perpetuo” - szybka „gonitwa” fortepianu na tle orkiestry, kończąca się uspokojeniem, które przygotowuje część trzecią. Otwiera ją recitativo fortepianu solo, po czym intonuje on, również bez udziału orkiestry, śpiewny temat largo. Środkowy człon, rozpoczęty wejściem orkiestry, kontrastuje z pierwszym przez swój bardziej gwałtowny, momentami dramatyczny charakter. Kantylena bez akompaniamentu orkiestry powraca na zakończenie tej części.

Część czwarta ze względu na swą budowę stanowi aluzję do barokowej formy ciaccony. Jej temat (zawsze grany przez orkiestrę) składa się z krótkich nut przedzielonych pauzami, a nie - jak w tradycyjnej ciacconie - z akordów. Temat ten, powtarzany wielokrotnie, stanowi tylko jedną warstwę muzycznego dyskursu. Na jego tle fortepian eksponuje coraz to inne epizody. Dwie te warstwy działają na zasadzie formy łańcuchowej, tzn. początki i końce fortepianowych epizodów nie pokrywają się z początkami i końcami tematu. Spotkanie następuje tylko jeden raz ku końcowi utworu. Temat występuje po raz ostatni w formie skróconej (bez pauz), grany przez orkiestrę tutti bez fortepianu. Następuje krótkie recitativo fortepianu fortissimo na tle orkiestry, po czym krótka Coda (presto) kończy utwór.

W nieco mniejszym stopniu niż w innych moich utworach występuje i w Koncercie fortepianowym element przypadku. (...) Jedno wszakże zasługuje na przypomnienie: nie ma w mej muzyce improwizacji. Wszystko, co ma być grane, jest szczegółowo zanotowane i ma być precyzyjnie zrealizowane przez wykonawców - członków zespołu. Jedyną, ale podstawową różnicą między sekcjami ad libitum (a więc nie dyrygowanymi) a tymi, które zapisane są w sposób tradycyjny (a więc z podziałem na takty o oznaczonym metrum) jest fakt, iż w tych pierwszych nie ma wspólnego dla wszystkich wykonawców podziału czasu. Innymi słowy, każdy z nich wykonywa swoja partię tak, jakby ją miał grać sam, nie koordynując jej z innymi wykonawcami. Daje to w rezultacie specyficzną, „wiotką” fakturę o bogatych, kapryśnych rytmach, niemożliwych do osiągnięcia w żaden inny sposób.

Wszystko to, o czym tu jest mowa, dotyczy sprawy bynajmniej nie najważniejszej, a mianowicie środków, jakimi posługuje się kompozytor, aby osiągnąć swój cel. cóż zatem jest tym celem? Na to pytanie może odpowiedzieć tylko sama muzyka. Na szczęście nie da się tego ująć w słowa. Gdyby to było możliwe, gdyby utwór muzyczny można było precyzyjnie opowiedzieć słowami, muzyka byłaby sztuką całkowicie niepotrzebną.

Koncert podwójny na skrzypce i altówkę Krzysztofa Pendereckiego (ur. 1933) napisany został dla Wiedeńskiego Towarzystwa Muzycznego (Gesellschaft der Musikfreunde in Wien - Musikverein) na obchody 200. rocznicy jego istnienia. Tam również w październiku ubiegłego roku odbyło się pierwsze wykonanie z udziałem Orkiestry Bawarskiego Radia pod batutą Marissa Jansonsa i solistów: Janine Jansen (skrzypce) i Juliana Rachlina (altówka). Premiera w Niemczech (w tym samym składzie wykonawców) miała miejsce w listopadzie tego samego roku w Monachium, zaś premiera polska - w Poznaniu, w dniu 79. urodzin kompozytora, który sam poprowadził Orkiestrę Filharmonii Poznańskiej, a partie solowe grali: Fumiaki Miura (skrzypce) i Julian Rachlin (altówka). Ponadto utwór został nagrany dla BR-Klassik.

Trwająca około 22 minut kompozycja, zainspirowana - jak wyznaje sam kompozytor - Symfonią koncertującą na skrzypce i altówkę Mozarta, pozwala instrumentom solowym na dialog obfity w momenty liryczne, ale też i gwałtowne wybuchy emocji, co w sumie nadaje dziełu rys romantyczny, stawiając zarazem duże wymagania przed wykonawcami.

******

KRZYSZTOF PENDERECKI - kompozytor i dyrygent - obchodzi 80. urodziny

Urodził się 23 listopada 1933 r. w Dębicy. Kompozycję zaczął studiować pod kierunkiem Franciszka Skołyszewskiego. Studia kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademii Muzycznej) w Krakowie pod kierunkiem Artura Malawskiego i Stanisława Wiechowicza. Ukończył je w 1958 r. i został asystentem przy Katedrze Kompozycji S. Wiechowicza. W latach 1966-68 Penderecki był wykładowcą w Volkwang Hochschule für Musik w Essen (Niemcy). W roku 1968 otrzymał stypendium w Niemczech w ramach wymiany studentów (DADD). W 1972 r. został mianowany rektorem krakowskiej Akademii Muzycznej.

Pierwszy publiczny występ Pendereckiego na arenie międzynarodowej miał miejsce w 1959 r. na Festiwalu Warszawska Jesień, gdzie zostały wykonane Strofy, jeden z trzech utworów, za które otrzymał pierwsze nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie dla Młodych Kompozytorów ZKP. Pozostałe utwory to Psalmy Dawida i Emanacje. W roku 1959 skomponował Tren ofiarom Hiroszimy, jedną z najbardziej znanych i najczęściej wykonywanych kompozycji, za którą otrzymał nagrodę UNESCO. Tren zapoczątkował pasmo sukcesów utworów: Anaklasis (na Donaueschinger Musiktage) w roku 1960, Polymorphii, Fonogramów i Psalmu w roku następnym oraz w roku 1966 Pasji według św. Łukasza, pierwszego wielkiego dzieła w karierze Pendereckiego. Utwór ten został napisany na zamówienie Westdeutscher Rundfunk w Kolonii dla uczczenia 700-lecia katedry w Münster, w której był po raz pierwszy wykonywany 30 marca 1966 r. Wykonanie to stanowi punkt zwrotny w karierze Krzysztofa Pendereckiego. W następnym roku komponuje i wykonuje kolejne wielkie dzieło chóralne Dies Irae, znane również jako Oratorium Oświęcimskie.

W latach 1968-69 Penderecki napisał pierwszą operę, Diabły z Loudun, na zamówienie Opery w Hamburgu, gdzie odbyła się premiera w roku 1969. Od tego czasu dzieło to było wiele razy wykonywane, transmitowane przez radio, telewizję i wydawane na płytach.

Kolejne wielkie dzieło Pendereckiego to Jutrznia. Pierwsza część tej kompozycji, Złożenie do grobu, została wykonana w katedrze w Altenbergu w 1970 r., część druga, Zmartwychwstanie, rok później w katedrze w Münster. Wówczas na zamówienie ONZ napisał kolejne dzieło oratoryjne, kantatę Kosmogonia, a wykonanie utworu uświetnili swą obecnością prezydenci, premierzy i członkowie rodzin królewskich. W roku 1971 Penderecki skomponował De natura sonoris II dla Zubina Mehty. Dzieło to powstało w oparciu o utwór o tym samym tytule (z 1966).

W roku 1972 Penderecki rozpoczął karierę dyrygencką. Od tego czasu dyryguje największymi orkiestrami świata. W latach 1972-78 był profesorem na Yale University School of Music.

W 1973 r. Penderecki ukończył I Symfonię i poprowadził jej światową prapremierę w Peterborough (Anglia). Ponadto skomponował Canticum Canticorum Salomonis i Magnificat na bas solo, zespół wokalny, dwa chóry mieszane, chór chłopięcy i orkiestrę. Magnificat został napisany dla uczczenia 1200-lecia katedry w Salzburgu. Premiera utworu odbyła się na Festiwalu Salzburskim w 1974 r. pod batutą kompozytora.

Drugie dzieło operowe Pendereckiego, Raj utracony, oparte jest na libretcie Christophera Fry (według Miltona). Utwór miał prapremierę w Lyric Opera of Chicago 29 listopada 1978 r. W styczniu 1979 r. Penderecki dyrygował sceniczną wersją Raju utraconego w Teatrze La Scala w Mediolanie i na zaproszenie papieża Jana Pawła II dał koncert w Watykanie. Światowa premiera I Koncertu skrzypcowego odbyła się w Bazylei w kwietniu 1977 r. solistą był Isaak Stern. Pierwszym wykonaniem II Symfonii dyrygował Zubin Mehta 1 maja 1980 r. w Nowym Jorku, również na festiwalach w Salzburgu i Lucernie podczas tournée po Europie.

Te Deum na głosy solowe, chór i orkiestrę (1979/80) Penderecki dyryguje podczas prapremiery w Asyżu latem 1980 r. W roku 1981 Te Deum jest wykonywane w Nowym Jorku, Berlinie, Warszawie i Paryżu. 11 stycznia 1983 r. Penderecki dyryguje pierwszym wykonaniem II Koncertu wiolonczelowego, z towarzyszeniem Filharmoników Berlińskich i solisty Mścisława Rostropowicza. Kolejne utwory to Koncert altówkowy (premiera 24 lipca 1983 r. w Caracas) i Polskie Requiem, którego premiera odbywa się 28 września 1984 r. Utwór ten został napisany na zamówienie Radia i Państwowego Teatru Wirtembergii dla uczczenia 40. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Od czasu premiery to wielkie dzieło chóralne znajduje się na afiszach koncertowych filharmonii na całym świecie.

Światowa premiera trzeciej opery Pendereckiego, Czarnej Maski, opartej na sztuce Gerharta Hauptmanna, była punktem kulminacyjnym Festiwalu w Salzburgu w 1986 r. Zaraz po niej nastąpiły wykonania w Wiedniu, a premiera amerykańska miała miejsce w Operze Santa Fé latem 1988 r.

W marcu 1987 r. Pieśń Cherubinów na chór a cappella została po raz pierwszy wykonana na uroczystym koncercie w Waszyngtonie z okazji 60. urodzin Mścisława Rostropowicza. W kwietniu 1987 r. Penderecki dyrygował podczas uroczystości nadania mu doktoratu honoris causa Uniwersytetu Madryckiego utworem Veni Creator na chór a cappella. W tym samym roku otrzymał Nagrodę Karl-Wolfa od Izraelskiej Fundacji Wolfa.

W roku 1988 Penderecki otrzymał nagrodę Grammy od National Academy of Recording Arts and Sciences za II Koncert wiolonczelowy, nagrany dla wytwórni ERATO z Mścisławem Rostropowiczem jako solistą. W listopadzie 1989 r. Lorin Maazel dyrygował IV Symfonią (Adagio), napisaną na zamówienie rządu francuskiego z okazji dwustulecia Rewolucji Francuskiej.

Premiera czwartej opery Pendereckiego, Ubu Króla (wg Alfreda Jarry’ego) miała miejsce 6 lipca 1991 r. w Operze Monachijskiej.

Pierwsze wykonanie Sinfonietty odbyło się w Warszawie 16 lutego 1992 r. w wykonaniu orkiestry Sinfonia Varsovia pod batutą kompozytora. Utwór ten został ponownie wykonany w maju 1992 r. przez muzyków Orkiestry Filadelfijskiej i, tego samego dnia, na World Expo`92 w Sewilli. Kolejna nowa kompozycja Pendereckiego, Benedicamus Domino na chór męski a cappella, została po raz pierwszy wykonana w kwietniu 1992 roku na Festiwalu Wielkanocnym w Lucernie.

V Symfonia miała swą światową premierę 15 sierpnia 1992 r. w Seulu. W 1992 r. Penderecki ukończył Koncert fletowy dedykowany Jean-Pierre’owi Rampalowi. Prawykonanie utworu przez Jean-Pierre’a Rampala i Orkiestrę Kameralną z Lozanny odbyło się 11 stycznia 1993 r. w Lozannie pod dyrekcją kompozytora. W sierpniu 1992 r. Penderecki ukończył Benedictus na chór a cappella dla Maestro Lorina Maazela. Premiera Sanctus (ostatniej części Polskiego Requiem) miał miejsce w listopadzie 1993 r. w wykonaniu Królewskiej Filharmonii ze Sztokholmu.

W roku 1995 Penderecki napisał dla Anne-Sophie Mutter II Koncert skrzypcowy, premiera odbyła się w czerwcu 1995 r. W grudniu 1995 kompozytor poprowadził pierwsze wykonanie III Symfonii z Orkiestrą Monachijską.

Premiera Siedmiu Bram Jerozolimy, utworu napisanego na 3000 lat Jerozolimy, odbyła się 9 stycznia 1997 r. w Jerozolimie. W lutym 1997 Penderecki otrzymał nagrodę Crystal Award w Davos. Światowe prawykonanie Hymnu do św. Daniiła, napisanego z okazji 850 lat Moskwy, odbyło się 4 października 1997 w Moskwie. Premiera Hymnu do św. Wojciecha, skomponowanego dla uczczenia tysiąclecia Gdańska, odbyła się 18 października 1997 r. w Gdańsku.
Prawykonanie Credo odbyło się w lipcu 1998 r. na Bach Festival w Eugene w stanie Oregon (USA). Pierwsze europejskie wykonanie miało miejsce 5 października 1998 w Krakowie, w ramach Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego.

W roku 1998 Krzysztof Penderecki został honorowym członkiem American Academy of Arts and Letters. W lutym 1999 r. otrzymał dwie prestiżowe Nagrody Grammy: za najlepszą kompozycję współczesną (II Koncert skrzypcowy) oraz nagranie płytowe tego Koncertu z Anne-Sophie Mutter i London Symphony Orchestra pod jego batutą.

W grudniu 1998 r. Krzysztof Penderecki otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Kolejny honorowy doktorat odebrał na Uniwersytecie w Pittsburghu w kwietniu 1999 r. 23 stycznia 2000 r. otrzymał prestiżową nagrodę Best Living Composer na Światowych Targach Muzycznych w Cannes, zaś w październiku 2000 r. doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Lucernie.

Premiera Sonaty na skrzypce i fortepian odbyła się w Barbican Hall w Londynie 28 kwietnia 2000 r., w wykonaniu Anne-Sophie Mutter i Lamberta Orkisa. 7 czerwca 2000 r. w Musikverein w Wiedniu, w prawykonaniu Sekstetu wzięli udział: Mścisław Rostropowicz, Yuri Bashmet, Dmitri Alexeev, Paul Meyer, Julian Rachlin i Radovan Vlatković.

Prawykonanie Concerto grosso odbyło się w 22 czerwca 2001 r. w Tokio pod dyrekcją Charlesa Dutoit z udziałem wiolonczelistów: Borisa Pergamenschikowa, Han-Na Changa i Trulsa Mørka. 9 maja 2002 r. odbyła się światowa prapremiera Koncertu fortepianowego napisanego na zamówienie nowojorskiej Carnegie Hall i Emanuela Axa. W światowej premierze wystąpił Emanuel Ax z Filadelfijską Orkiestrą pod dyrekcją Wolfganga Sawallischa.

Premiera Largo na wiolonczelę z orkiestrą odbyła się 19 czerwca 2005 r. w Wiedniu w wykonaniu Mścisława Rostropowicza i Filharmoników Wiedeńskich pod batutą Seiji Ozawy. Utwór został napisany na zamówienie Musikverein i zadedykowany Mścisławowi Rostropowiczowi.

Krzysztof Penderecki był pierwszym dyrygentem gościnnym Norddeutscher Rundfunk Orchester w Hamburgu i Mitteldeutscher Rundfunk Sinfonie Orchester w Lipsku. W latach 1987-90 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Krakowskiej, od 1992 r. dyrektorem artystycznym Festiwalu Casalsa w San Juan (Puerto Rico). We wrześniu 1997 r. Krzysztof Penderecki został dyrektorem muzycznym Sinfonii Varsovii. Od roku 1998 jest doradcą artystycznym Beijing Music Festival, a od roku 2000 gościnnym dyrygentem nowopowstałej China Philharmonic Orchestra.

26 czerwca 2005 r. w Luksemburgu odbyła się prapremiera VIII Symfonii na troje solistów, chór i orkiestrę, zatytułowanej Lieder der Vergänglichkeit (Pieśni przemijania). W światowej premierze Symfonii wzięli udział: Olga Pasiecznik (sopran), Agnieszka Rehlis (mezzosopran) i Wojciech Drabowicz (baryton), orkiestrą Filharmonii Luksemburskiej i zespołem Europejskiej Akademii Chóralnej dyrygował Bramwell Tovey. VIII Symfonia została napisana na zamówienie rządu Luksemburgu z okazji otwarcia nowej Sali Filharmonii - Josephine Charlotte Philharmonic Hall.

14 grudnia 2005 r. profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem - Orderem Orła Białego. We wrześniu 2007 r. otrzymał tytuł Honorowego Profesora St. Petersburskiego Konserwatorium im. N. Rimskiego-Korsakowa. Jego imię znalazło się wśród tak wybitnych osobistości świata muzycznego jak Juri Temirkanov, Rodion Szczedrin, Galina Wiszniewskaja.

4 kwietnia 2008 r. Profesor Krzysztof Penderecki został uhonorowany Złotym Medalem Ministra Kultury Armenii, a 7 kwietnia otrzymał Dyplom Honorowego Profesora Państwowego Konserwatorium im. Komitasa w Erewaniu.

14 kwietnia 2008 r. Krzysztof Penderecki odebrał nagrodę filmową „Orły 2008” za muzykę do filmu Katyń Andrzeja Wajdy.

5 maja 2008 r. w Bremie pod batutą kompozytora i z Radovanem Vlatkovićem jako solistą odbyła się światowa premiera Koncertu na róg i orkiestrę.

Premiera najnowszego utworu, Ciaccona na skrzypce i altówkę miała miejsce 9 września 2009 na Festiwalu Julian Rachlin & Friends w Dubrowniku.

W 2009 r. Krzysztof Penderecki otrzymał Ordre de Mérite du Grand-Duché de Luxemburg oraz Order Honorowy od Prezydenta Republiki Armenii. W 2009 r. kompozytor skomponował Kadisz z okazji 65. rocznicy likwidacji łódzkiego getta.

Krzysztof Penderecki został zaproszony do Komitetu Honorowego Komisji Obchodów Roku Chopinowskiego 2010 przy Ambasadzie RP w Lizbonie, Tokio i Rzymie. W 2010 r., z okazji 200-lecia urodzin Fryderyka Chopina, komponuje utwór Powiało na mnie morze snów. Pieśni zadumy i nostalgii na sopran, mezzosopran i baryton. W tym samym roku Krzysztof Penderecki pisze nową wersję opery Diabły z Loudun. Jednocześnie dostaje zamówienie od Gesellschaft der Musikfreunde in Wien (Musikverein) na napisanie utworu z okazji 200-lecia Musikverein w Wiedniu - Koncert podwójny na skrzypce i altówkę.

Premiera nowej wersji opery Krzysztofa Pendereckiego Diabły z Loudun miała miejsce 12 lutego 2013 w Kopenhadze.

BEATA BILIŃSKA - fortepian

Urodziła się w Krakowie. Występuje z koncertami symfonicznymi, recitalami solowymi i kameralnymi w Polsce oraz za granicą. Prowadzi również liczne kursy mistrzowskie w kraju i za granicą oraz zasiada w jury konkursów pianistycznych.

Ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie fortepianu Andrzeja Jasińskiego, uzyskując dyplom z wyróżnieniem, następnie przez 6 lat była asystentką swojego nauczyciela, a teraz pracuje w macierzystej uczelni na stanowisku adiunkta.

Swoje umiejętności doskonaliła w berlińskiej Hochschule der Künste, studiując w klasie Klausa Hellwiga. Brała udział w kursach mistrzowskich, pracując pod kierunkiem wybitnych artystów, takich jak m.in. Lee Kum Sing, John Perry. Korzystała również z porad artystycznych Krystiana Zimermana.

Jest laureatką II Nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Młodych Pianistów „Arthur Rubinstein in Memoriam” w Bydgoszczy w 1993 r. oraz finalistką XXXXV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Feruccio Busoniego w Bolzano w 1994 r. W 2002 r. została laureatką I Nagrody oraz Nagrody Publiczności na XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym, który ufundowała pianistka włoska Rina Sala Gallo w Monzy we Włoszech.

Występowała na wielu prestiżowych festiwalach i koncertowała m.in. w Austrii, Argentynie, Bułgarii, Czechach, Danii, Francji, Irlandii, Japonii, Litwie, Łotwie, Niemczech, Norwegii, Rosji, Słowacji, Szwajcarii, Szwecji, USA i we Włoszech.

Współpracowała z wieloma dyrygentami polskimi (m.in. z Agnieszką Duczmal, Jerzym Maksymiukiem, Krzysztofem Pendereckim, Jerzym Salwarowskim, Tadeuszem Strugałą, Antonim Witem, Tadeuszem Wojciechowskim) oraz zagranicznymi (jak Massimiliano Caldi, Antal Matyas, Wolfgang Michel, Jiri Mikula, Kriss Russmann, Lothar Seyfarth, Eugene Tzigane, Takao Ukigaya).

Brała również udział w projektach kameralnych, koncertowała m.in. wielokrotnie z Kwartetem Śląskim oraz z instrumentalistami: Jakubem Jakowiczem, Konstantym Andrzejem Kulką, Rafałem Kwiatkowskim, Patrycją Piekutowską, Agatą Szymczewską i Marcinem Zdunikiem.

W 2003 r. zadebiutowała w Carnegie Hall, w głównej sali Isaac Stern Auditorium w Nowym Jorku.

W grudniu 2005 r. w sali koncertowej im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach, wraz z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia (NOSPR) dokonała premierowego w Polsce wykonania Koncertu fortepianowego „Zmartwychwstanie” Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora. W 2007 r. wykonanie to znalazło się na płycie wytwórni DUX, otrzymując liczne nagrody fonograficzne.

W swoim dorobku pianistka ma 8 płyt CD, na których znalazły się nagrania muzyki Rachmaninowa, Chopina, koncerty fortepianowe Beethovena, kompozycje na skrzypce i fortepian polskich kompozytorów XX wieku, utwory kameralne Aleksandra Tansmana oraz Koncert fortepianowy „Zmartwychwstanie” Krzysztofa Pendereckiego nagrany z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia pod batutą kompozytora.

Beata Bilińska była dwukrotnie nominowana do Paszportu Polityki oraz dwukrotnie do nagrody Fryderyk. Za swoje płyty otrzymała liczne nagrody fonograficzne, m.in.: dwukrotnie Pizzicato Supersonic Award w Luxemburgu, Joker Award przyznawaną przez belgijskie „Les Crescendo”, Scherzo Award w Madrycie i Musica Award w Rzymie oraz najbardziej prestiżowe wyróżnienie fonograficzne: MIDEM Classical Award 2008.

W Roku Chopinowskim 2010 artystka koncertowała intensywnie w kraju i za granicą, m.in. w Warszawie, Krakowie, Żelazowej Woli, w Kopenhadze, Moskwie, Paryżu, Kownie, Neuruppin (Niemcy) i Kawaguchi (Japonia).

MARIANNA VASILEVA - skrzypce

Laureatka wielu konkursów międzynarodowych. W 1997 r. - Międzynarodowego Konkursu „2000 Wirtuozów” w Sankt Petersburgu oraz Międzynarodowego Konkursu im. Dymitra Szostakowicza w Hanowerze. W 2000 r. wygrała Międzynarodowy Konkurs im. Głazunowa w Paryżu. W 2001 r. zdobyła pierwsze miejsce na Międzynarodowym Konkursie im. Louisa Spohra w Weimarze. W tym samym roku Vladimir Spivakov zaprosił Vasilevą do udziału w prestiżowym festiwalu w Colmar. W 2009 r. zdobyła pierwszą nagrodę na Konkursie Wieniawskiego w Poznaniu, następnie na festiwalu Praska Wiosna w 2010 r. oraz na Konkursie skrzypcowym w Sion Valais.

Pierwszych lekcji gry na skrzypcach zaczął udzielać jej ojciec, gdy miała 5 lat. W wieku 7 lat zagrała swój pierwszy koncert. Później jej nauczycielami byli sławni skrzypkowie: Vladimir Ovcharek w Konserwatorium w Petersburgu, Dora Schwarzberg w Wyższej Szkole Muzycznej w Wiedniu i Zakhar Bron w Wyższej Szkole Muzycznej w Kolonii.

Talent muzyczny Vasilevej docenił Mścisław Rostropovicz, który usłyszał ją po raz pierwszy w roku 1997 r. W tym samym roku skrzypaczka debiutowała w Niemczech, a jej wykonanie I Koncertu skrzypcowego Maxa Brucha przyjęte zostało z aplauzem.

Artystka koncertuje w wielu krajach, z wieloma słynnymi zespołami. Współpracuje zarówno z młodymi, utalentowanymi artystami, takimi jak Tal-Haim Samnon, Miroslav Sekera, Amernet String Quartet, jak i z wieloma muzykami o uznanej renomie, jak Shlomo Mintz, Itamar Golan, Paul Watkins, Yuri Bashmet, Saulius Sondeckis, Vladimir Spivakov i inni.

ROBERT KABARA - altówka

Szef artystyczny zespołu Sinfonietta Cracovia (od 1994) należącego do najlepszych orkiestr kameralnych w Europie i cieszącego się, na co dzień współpracą tak wybitnych solistów i dyrygentów, jak Krzysztof Penderecki, Maxim Vengerov oraz Gabriel Chmura i Jerzy Maksymiuk.

Robert Kabara jest wirtuozem skrzypiec utytułowanym w wielu międzynarodowych konkursach: zwycięzcą w Australia Blcentennial w Adelajdzie, laureatem IX Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego Henryka Wieniawskiego w Poznaniu (III nagroda i 9 nagród pozaregulaminowych) oraz zdobywcą nagrody specjalnej w Konkursie im. Zino Francescattiego w Marsylii. Występuje także jako altowiolista, grając m.in. w duecie z Maximem Vengerovem (Sinfonia Concertante Mozarta), a pod batutą Krzysztofa Pendereckiego jego Koncert altówkowy w Alte Oper we Frankfurcie i w Konserwatorium Moskiewskim.

Swój warsztat dyrygencki doskonalił pod okiem Jerzego Maksymiuka. Prowadził m.in. koncert Prokofiewa ze skrzypaczką Aleną Baevą oraz Kilara z pianistką Beatą Bilińską, pod jego batutą występował Maxim Vengerov jako solista, a z połączonymi orkiestrami Sinfonietta i Sinfonia Iuventus wykonywał Muzykę na instrumenty strunowe, perkusję i celestę Bartóka.

Był autorem i animatorem projektów koncertowych „La Musica da Camera”, „Grand Virtuoso” i „Czysta Forma” oraz „Wieniawski Avantgarde”, jak również pedagogiem w Akademii Muzycznej w Krakowie w stopniu doktora habilitowanego.

W jego biografii znajduje się także historyczne doświadczenie muzyczne: tournée po dwóch kontynentach z Krystianem Zimermanem w roli lidera Polish Festival Orchestra, zorganizowane dla upamiętnienia 150. rocznicy śmierci Fryderyka Chopina.

Robert Kabara koncertował na najbardziej renomowanych scenach Europy i świata. Ma w dorobku liczne nagrania płytowe, radiowe i telewizyjne, wśród których Pory roku Vivaldiego wyróżnione zostały nagrodą Fryderyk’98, a we Francji jego nagranie I Koncertu skrzypcowego Krzysztofa Pendereckiego z zespołem Sinfonietta Cracovia otrzymało Diapason d’Or.

******

Bilety w cenie:
normalny - 50 zł
ulgowy - 40 zł
karta melomana - 25 zł