Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Słowa popularnej piosenki Maryli Rodowicz mogą czasem przybrać bardzo irytujący kształt.

Niedawno (nomen omen 11 Listopada!) podróżowałem pociągiem pospiesznym o szumnej nazwie „Mazury”, który zmierza z Olsztyna na Śląsk (wyjazd o 8.40). Ale na tablicach informacyjnych widniał pospieszny tylko do... Iławy. Na boku wagonów też tablic nie było, więc dopytywałem się długo, czy aby wsiadam do właściwego pociągu.

Już podczas jazdy chciałem się upewnić, o której będziemy w Warszawie, ale konduktor odparł, że... nie wie. Zamurowało mnie. Ech, gdzież te czasy, gdy kolejarz wyciągał z torby rozkład jazdy, jeśli nie znał go na pamięć. A przed laty było co pamiętać: połączeń było kilka razy więcej. Na szczęście indagowany przewodnik, gdzieś się douczył i podał mi godzinę przyjazdu do stolicy. Gdzieś w połowie drogi zorientowaliśmy się, że w naszym przedziale robi się chłodno. Okazało się, że grzejniki nie działają i w innych. Zapytałem konduktora, dlaczego jest zimno. A ten się zdziwił i nic nie zrobił, by było cieplej. Na szczęście dojechaliśmy punktualnie.

Byłbym zapomniał o tym przypadku, gdyby nie list od znajomej, która jechała do Warszawy w niedzielę, 25 listopada. Oto jego treść:

„Wpadłam w sobotę na dzień do Olsztyna, pociągiem ... Wracałam też pociągiem o 17.17, z przygodą, niestety. Wyobraź sobie, że zamiast o 21.21, w Warszawie na Centralnym byłam dopiero o 23. Bo w Nasielsku semafory się zepsuły, pociąg stał dwie godziny na stacji, nie tylko nasz, więc zrobił się korek pociągowy. Puszczali po jednym: najpierw w kierunku Olsztyna, potem inne. Ludzie klęli, bo niektórzy mieli przesiadki i wiadomo było, że nie zdążą. Całe szczęście, że wiozłam wałówkę od mamy, to się nie nudziłam. Ale pierwszy raz mi się zdarzyło jeść tak późno. Czy na takie semafory myśmy głosowali? Nie dość, że u...ą człowieka na stacji Nasielsk, to jeszcze zmuszają do jedzenia kolacji o tak późnej porze.

Najpierw sobie marzyłam: może by herbatkę podali na koszt PKP, bo niestety, mama nie dała, może by za bilety choć trochę zwrócili, bo to zawsze zamiast czterech godzin podróży było aż sześć, może by chociaż przeprosili na łamach prasy... Ale, gdy po dwóch godzinach pociąg wreszcie ruszył, miałam już tylko jedno marzenie - żeby znów się nie zatrzymał. W domu wylądowałam przed 24.”

I cóż szanowni czytelnicy? Może macie podobne doświadczenia, podzielcie się nimi z nami. Bo zanim pojedziemy Intercity czy TGV do Europy, chcemy porządnie jeździć po własnym kraju. I nie obchodzi nas, czy pociąg prowadzą kolejarze ze śląskiego czy warmińsko-mazurskiego zakładu przewozów kolejowych, ani plany elektryfikacji kolei do Białegostoku po 2013 roku.